Ik heb het idee dat er aantal onder jullie die van de mening zijn dat Road Racen niet meer mogelijk moet zijn. Persoonlijk vind ik deze opstelling iets te gemakkelijk en hypocriet als je anderen vormen van risicovolle sporten wel blijft toestaan.
Elk fataal ongeval, waar dat dan ook plaatsvind, is een tragische gebeurtenis voor de nabestaanden. Ik ben van mening dat die tragiek in eerste instantie niet persee hoeft te verschillen of het ongeval tijdens uitoefenen van een risicovolle sport of tijdens het reguliere leven plaatsvond. Voor de directe kring om het slachtoffer heen zal altijd de doffe leegte zich opdringen en er spijt zijn dat het heeft kunnen plaatsvinden. Had ik maar... was ik maar, et cetera. Dat geldt voor een raceongeval, maar ook als iemand komt te overlijden die een noodlottig ongeval krijgt op weg naar het werk.
Wellicht dat iemand aanvoert dat die risicovolle sport beoefenen niet noodzakelijk is, en dat werken nu eenmaal een substantieel deel van het leven is. Maar als we dat echt gaan afvragen, was het noodzakelijk om persee die dag, dat tijdstip naar het werk te gaan? Was het de moeite waard om daarvoor om het leven te komen? Grote kans dat het niet zo is. Het was dan ook een on-geluk, een niet gelukkige situatie, geen zelfmoordpoging.
Toch zit er wel verschil in activiteiten, de statistieken tonen aan dat sommige activiteiten risicovoller zijn dan andere. Dat is, wat ik aanneem, een (verstandig) overwegingspunt voor velen van ons. We maken een inschatting van de gevolgen als het misgaat, schatten in of we voldoende controle hebben.
Als die activiteit met veel risico's dan mis gaat, dan kun je als buitenstaander al snel naar de risico's wijzen. '
at wist je toch... Je had kunnen nagaan dat.. et cetera. We halen de statistiek er bij om acties te veroordelen.
Maar moeten we dan anders oordelen over het noodlottige slachtoffer? Waarin zit het verschil met een Dunlop die om het leven komt en onlangs dat 14 jarige Spaans jochie of die 12 jarige op het crosscircuit die vlak bij mij in de buurt om het leven kwam? Is dat niet bizar om pre-pubers met dat soort snelheidssporten in aanraking te laten komen? Vind ik ethisch ook nogal discutabel. Eigenlijk is die hele racerij bijzaak, onverantwoordelijke risico's waarvan de statistieken aantonen dat het geen gezond tijdverdrijf is. Waarom niet allemaal verbieden? Hoe kun je het ene verbieden en het andere niet?
Probleem met statistiek is echter dat het over kansen gaat, het doet geen uitspraak over individuele gevallen. Sommige onder ons zijn wel in staat om die statistieken telkens te weerleggen. Door jezelf bewuster bloot te stellen aan risicovolle omstandigheden train je jezelf ook om vaardigheden te ontwikkelen, om beter met dat type omstandigheden om te gaan.
Evolutie, en de mens in het bijzonder, lijkt erg gevoelig te zijn om telkens die grenzen te verschuiven. Dat is een risicovol bestaan, de meeste mensen kiezen ervoor om grenzen te vermijden. Toch ik heb sterk het idee dat die zoektocht ook een essentieel onderdeel is van de menselijke geest.
We hebben het nodig dat mensen aantonen dat bepaalde risico's wel te trotseren zijn. Omdat de aanleg en noodzaak tot aanvaarden van risico's voor een aanzienlijk deel individueel bepaald zijn, vind ik ook dat -binnen wat kaders zoals leeftijden risico's voor omstanders-, hier zelf over mag beslissen. De zoektocht kan tragisch eindigen, maar is als alternatief een leven zonder passies te verkiezen?