Erik Günther (Aka Kikkie95) favoriete topics

Moderator: RG500IU

Pagina's: 1 ... 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47

Topic: Erik Günther (Aka Kikkie95) (414929 keer gelezen)
     Reageer met citaat 


Mijn zoon en ik hebben een hele speciale band, vanaf zijn 14e tot aan zijn 20e hebben we in diverse wegrace competities meegedaan. We hadden niet het grootste budget en Erik was ook zeker niet de nieuwe Rossi. Wat we wel hadden, was heel veel plezier in het spelletje wat we deden. We deden ons best om het materiaal er goed uit te laten zien en deden ons best de sponsoren die we hadden ook iets terug te geven voor de support die we kregen.

Een van de leukste opmerkingen die Erik heeft gekregen was van een neef. "Jou leven is net een jongensboek." Dit jongensboek kreeg op 15 mei een heel abrupte wending. Ik wil graag in dit topic vertellen wat we hebben meegemaakt en hoe Erik, zijn vrienden en familie verder gegaan zijn. Dit verhaal is vooral een verhaal van veerkracht.

Erik en ik hebben de gewoonte om onze gevoelens te vertalen naar delen van songteksten, we hebben een hele playlist. Deze regels uit "My true colors" van Zedd, zijn een mooie weerspiegeling van het karakter van ons hele gezin.

Stars fall at my feet, keep me grounded as I reach
Higher than I see, is there something there for me?
Pulling back the reins, letting go again

I'm not afraid, I'm not
All my life, one page at a time
I'll show you my, my true colors
No, no, no, no, I won't apologize for the fire in my eyes
Let me show you my, my true colors, it ain't no rainbow

wordt vervolgd....
fuzzybear
600 CC Super Single!!

     Reageer met citaat 
ben benieuwd Ben. Hoewel ik het van dichtbij heb meegemaakt!
Laat maar komen.
TOET TOEEEEEEEEET!!!!! Bereboot racing team volle kracht vooruit!
     Reageer met citaat 
133487


Deel 1, van solo naar zijspan.

Na een moeilijk seizoen in de OW-cup in 2015, wil Erik een jaartje iets heel anders gaan doen. In plaats van deel te nemen aan de nationale competitie, zijn we van plan om een seizoen lang te gaan rijden op zoveel mogelijk verschillende circuits in Europa. Brands Hatch, Magny Cour, Nürburg en Le Mans staan in ieder geval op ons lijstje. Erik verkoopt zijn Suzuki en weet een mooie Kawasaki ZX-10R uit het BSB op de kop te tikken.

Terwijl we budget aan het verzamelen zijn voor het Europese avontuur, komt er een kans in te stappen bij het Sidecar Xperience team van het DSRA. Min of meer voor de grap besluiten we naar een opstap dag te gaan op het Juniortrack in Assen, waar we kennismaken met Jarno Bouius. Hij is op zoek naar een bakkenist en test die dag met diverse potentiele kandidaten, waaronder Erik. Het enthousiasme van de verschillende zijspanteams en de goede klik met Jarno, zorgen ervoor dat Erik besluit zijn licentie te gaan halen, zodat hij samen met Jarno het Xperience team 2016 kan vormen.

In Val de Vienne wordt de licentiecursus gevolgd en vele meters gereden, terug in Nederland wordt vóór aanvang van de competitie nog een dag getraind onder de vlag van de KNMV, hier worden al hele mooie rondetijden gereden. We kijken uit naar de start van het seizoen, welke uit drie “back to back” races bestaat, Hengelo, Nürburg en Oss.

Trainen zonder druk is wel iets anders dan kwalificeren en racen, dit wordt al snel duidelijk als Jarno tijdens de eerste kwalificatie door een van de vele kuiltjes in het circuit naast de baan terechtkomt en twee keer in de rondte gaat. Bij de tweede pirouette weet Erik zich niet vast te houden en valt uit de bak. Jarno merkt het niet en rijdt de baan weer op zonder passagier. Erik stapt achterop een scooter en wordt in de pitstraat weer herenigd met Jarno. In de tweede kwalificatie is het Erik die een foutje maakt in een chicane. Hij is te laat met het verplaatsen van zijn gewicht waardoor Jarno naast de baan raakt en door een tuintje ploegt. Ze komen tot stilstand tegen een van de opblaasbare boardings. De mannen komen er zonder kleerscheuren vanaf, de stroomlijn van het span is echter flink beschadigd. Tot in de late uurtjes wordt zijn we aan het schoonmaken en polyesteren zodat we de combinatie weer op tijd door de keuring kunnen krijgen.

Tijdens de eerste wedstrijd blijkt dat de uitstapjes uit kwalificaties Jarno niet in de koude kleren zijn gaan zitten, we komen niet in de buurt van de rondetijden uit de kwalificatie, terwijl de omstandigheden beter zijn dan de dag ervoor. De tweede wedstrijd gaat het alweer een stuk beter, deze wordt foutloos uitgereden met betere rondetijden. De eerste punten zijn binnen, op naar Nürburg!

Nürburg is een ervaring apart, deze stond al op ons lijstje om solo te gaan doen, we maken deel uit van een IDM weekend, waar behoorlijk wat publiek op afkomt en waar alles snaarstrak geregeld is. In de aanloop naar het weekend is Erik wel langs de fysio geweest, zijn linkerbeen is blauw en stijf, een weekje rust zou goed zijn, Erik wil daar niets van weten niet meedoen is geen optie. Het weekend is Nürburg is compleet anders dan Hengelo, rijden op een permanent circuit in deze mooie omgeving is geweldig. De mannen maken weinig foutjes en doen veel ervaring op in de trainingen en kwalificaties. sprintrace wordt voortijdig afgevlagd omdat een van de Duitse combinaties een megacrash meemaakt. Van de combinatie is maar weinig over, de mannen zelf komen er ongedeerd vanaf. Tijdens de tweede wedstrijd wordt er veel van de Jarno en Erik gevraagd, maar liefst 15 ronden onder warme omstandigheden, zoveel hebben ze nog nooit in één sessie afgelegd. Na het vallen van de vlag zijn ze dan ook behoorlijk gesloopt, maar nemen mede door het ontbreken van een aantal Nederlandse deelnemers wel flink wat punten mee naar huis. Met een zeer tevreden gevoel keren we terug naar Volendam, waar we ons gereedmaken voor Oss.

Het straten circuit van Oss is de laatste uit de serie “back to back races”, tijdens ons solo avontuur stond dit circuit niet op ons favorietenlijstje, foutjes worden zwaar bestraft en resulteren vaak in veel schade en blessures. Samen met Jarno spreken we de tactiek voor het weekend door. Geen gekke dingen doen. Meters maken, ervaring opdoen en de combinatie weer heel mee naar huis nemen. Onder een bleek zonnetje gaat de eerste kwalificatie van start, de baan is droog en we hebben er zin in. In de eerste rondjes zien we de rondetijden rustig opbouwen zoals afgesproken, na ongeveer 5 rondjes wil ik het pitbord naar buiten hangen als ik zie dat er code rood wordt gegeven. Langzaam maar zeker komen alle combinaties terug naar de pitstraat, op nr 23 van Jarno en Erik na.

wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
Wat leuk om dit allemaal te lezen. En er is bij mij toch ook nog een goed gevoel dat ik er, zij het heel beperkt, deel van uit heb mogen maken.


Vanavond kunnen we in Volendam gelukkig weer eens live bijkletsen want het gedwongen stoppen van Erik zorgt ook dat de contactfrequentie vermindert.


We houden het gezellig tot dat de wedstrijd Volendam-Go Ahead Eagles begint. Dan zullen we voor 1.5 uur de degens kruisen op de tribune
"Sbattersene I Coglioni". Ciao Marco. Non dimenticherò mai.
     Reageer met citaat 
Zie je vanavond! heb er zin in
     Reageer met citaat 
133779


Deel 2 Code rood, de kwalificatie wordt stilgelegd en dan begint het pas.

Terwijl de combinaties terugkomen, staat iedereen te wachten op wat gaat komen. Het sfeertje is bedrukt maar niemand heeft iets echt concreets te melden. Een van de teams weet na een tijdje te vertellen dat het span van Jarno en Erik van de baan is geraakt en over de kop is geslagen. Ze hebben Jarno zien lopen, maar Erik lag in het gras. We besluiten te wachten in de pits tot er meer nieuws is.

Na enige tijd worden de restanten van het span afgevoerd, ik besluit die kant op te gaan in de hoop wat meer informatie te krijgen. Bij het span aangekomen krijg ik onze Go-pro in mijn handen geduwd, dit betekent dat we in ieder geval kunnen zien wat er gebeurd is. De monocoque, het motorblok en het bodywork zijn zwaar beschadigd. De chauffeur van de vrachtwagen weet mij te melden dat de rijder ok is, maar dat de bakkenist zijn bovenbeen heeft gebroken.

Een gebroken been, niet zo mooi maar de volgende wedstrijd is pas over ruim 7 weken, dus misschien hoeven we niet eens een wedstrijd te missen. Terwijl ik terugloop naar de pits, bel ik Astrid, mijn vrouw en de moeder van Erik, om te melden dat Erik zijn been heeft gebroken en naar het ziekenhuis zal worden afgevoerd. Astrid besluit meteen naar het circuit te komen.

Nadat ik her team heb bijgepraat, gaan we terug naar onze tent. Daar kom ik Jarno tegen die behoorlijk aangeslagen is. Zijn helm is zwaar beschadigd, maar behalve wat stijve spieren is hij ongedeerd. Hij weet maar weinig over de situatie te vertellen, alles ging op hoge snelheid en was voorbij voor hij goed en wel in de gaten had dat het mis ging. We bekijken samen de beelden van de crash, de camera stond gericht op Erik. We zien dat de combinatie bij het aanremmen een vreemde beweging maakt, op hoge snelheid naast de baan komt en over de kop slaat, Erik wordt hierbij uit de bak gelanceerd en vliegt meters door de lucht. Op de data kunnen we zien dat het mis ging bij een snelheid van bijna 190 km per uur en dat de boel is gaan rollen bij ongeveer 140 km per uur.

Ondertussen is Erik op het circuit gestabiliseerd en onderweg naar het Radboud UMC in Nijmegen. Hij weet tot aan de crash precies wat er is gebeurd, daarna zijn het flarden. Hij verteld hier zelf het volgende over: “Na de crash lig ik op de grond, er wordt gevraagd of ik weet waar ik ben, ik dacht toen dat we in Hengelo waren, dat was natuurlijk niet zo. Ook weet ik dat Jarno naast me op de grond heeft gezeten en dat er in de ambulance twee personen bij me waren, die me gevraagd hebben of ze mijn pak mochten openknippen, alsof daar een keuze in was. Daarna ben ik op de eerste hulp waar er veel mensen om me heen zijn. Er wordt mij gezegd dat ze mijn enkel in de kom willen gaan zetten en als dat niet lukt ik meteen door moet naar de OK. Het in de kom zetten lukt niet, omdat er helemaal geen kom meer is, dus is het meteen door naar de OK. Terwijl ik die kant op gebracht wordt, loopt er een chirurg naast me die me bijpraat over de stand van zaken. Je bent in het Radboud ziekenhuis en we gaan je opereren aan je enkel en bovenbeen, want die heb je beide gebroken en daarnaast heb je ook je rug gebroken. Ik weet niet meer precies wat er nog meer is gezegd, maar tegen het personeel heb ik gezegd dat ik eerst mijn ouders wilde bellen, omdat ik bang was misschien niet meer wakker te worden. In no time had ik een telefoon in mijn handen, waar al iemand het nummer van mijn moeder had ingetoetst, geen idee hoe zij daar zo snel aan zijn gekomen. Ik kreeg mijn moeder niet te pakken waarna mijn vader gebeld werd.”

Erik verteld mij zo goed en slecht als het gaat wat er met hem gaat gebeuren, als hij verteld dat ook zijn rug gebroken is, vraag ik hem of hij zijn benen nog voelt. Erik schrikt zo erg van deze vraag dat hij de telefoon overgeeft aan de chirurg. Deze verteld mij dat er een wervel op meerdere plaatsen gebroken is, maar alles wel op zijn plaats zit en er geen uitval is. Grote bezorgdheid is er over de enkel. Deze is zwaar verbrijzeld, het eerste doel is om zijn voet te behouden én een pen in zijn bovenbeen te zetten. Naar schatting zal de operatie meer dan 4,5 uur gaan duren. De chirurg beloofd me te bellen zodra hij uit de OK komt.

Vlak na het gesprek arriveert Astrid in het rennerskwartier, ik vertel wat ik weet, waarna ze besluit door te rijden naar Nijmegen. Ondertussen zijn alle spullen ingepakt en ingeladen, ik besluit de camper naar Volendam te brengen en om te ruilen voor mijn gewone auto.

Thuis aangekomen, dwing ik mezelf om even rust te nemen, ik zet de tv aan, waar Max Verstappen bezig is aan de laatste tien ronden van de GP van Barcelona, zijn eerste overwinning. Het was de planning om deze wedstrijd samen met het team te kijken, nu zit ik alleen op de bank en ben getuige van deze wereldprestatie. Mixed emotions!

Wordt vervolgd.

« Gewijzigd: 10-03-2019 om 20:22:57 door Ben-Gunther »

Jarno
 Administrator

avatar
     Reageer met citaat 
Bedankt dat je dit verhaal met ons wilt delen. Ik vind het heftig om te lezen. Nog veel heftiger moet het zijn geweest om mee te maken.
     Reageer met citaat 
Ja indrukwekkend om te lezen. Heel veel succes met alles!
     Reageer met citaat 
Fijn dat je het wilt delen, zeker indrukwekkend om te lezen!
     Reageer met citaat 
Thanks!
     Reageer met citaat 
134175



Deel 3, Start it up again!

In de auto op weg naar het Radboud UMC genoeg tijd om na te denken over wat er vandaag gebeurd is. De gedachte wat als, probeer ik zoveel mogelijk te laten voor wat het is, dat heeft allemaal geen zin. Ik houd contact met Astrid die inmiddels in het ziekenhuis is, daar is nog niets te melden. Als ik bijna bij Nijmegen ben, wordt ik gebeld door de chirurg. Ik krijg uitgelegd dat alles wat men van plan was te doen in deze eerste operatie uitgevoerd is. Deze operatie heeft al met al meer dan 4 uur geduurd, Erik heeft tijdens de operatie veel bloed verloren en moet eerst weer een beetje op kracht komen. Als ik in het ziekenhuis aankom, kunnen we vrij snel door naar de uitslaapkamer.

Als Erik na enige tijd merkt dat we er zijn, zegt hij tegen me: “Het racen is zeker voorbij nu hè pap?” Ik weet niet heel goed wat ik daar op moet antwoorden en zeg zoiets als, maak je daar niet druk om, alles wat jij wil is wat we gaan doen. Echt goed aanspreekbaar is Erik niet, de narcose en morfine zorgen ervoor dat hij vaak wegzakt. Een van de verplegers heeft wel al een “discussie” met hem gehad, toen hij hem vertelde dat Max Verstappen de GP van Barcelona had gewonnen. Dat kon nog helemaal niet aldus Erik, de race begint pas om 2 uur vanmiddag, het is inmiddels rond 7 uur ’s avonds, besef van tijd is compleet verdwenen.

In de loop van de avond wordt Erik overgebracht naar een kamer, als hij daar geïnstalleerd is laten we hem met rust en vertrekken we naar mijn schoonzus in Cuijk waar we kunnen logeren. De volgende ochtend zie ik zowaar een paar appjes van Erik verschijnen, hij is min of meer wakker. Als we later bij hem zijn in het ziekenhuis is hij vooral moe, van de topfitte sportman is op dit moment niet veel over. Aan het einde van de dag besluit ik Lisa, Eriks vriendin naar Huizen te brengen en terug te gaan naar Volendam, Erik is niet in levensgevaar en hoe raar het ook klinkt, zal er gewoon gewerkt moeten worden. Astrid blijft wel in Nijmegen en slaapt bij haar zus in Cuijk, het is fijn dat we daar terecht kunnen.

Al snel wordt duidelijk dat Erik nog een operatie nodig heeft aan zijn rug, L3 is zwaar beschadigd en zal met schroeven en pennen gefixeerd worden aan L2 en L4. Deze operatie staat voor woensdag in de planning. Astrid wijkt overdag geen moment van zijn zijde en zorgt ervoor dat hij alles krijgt wat hij nodig heeft.

De operatie van woensdag is in mijn ogen enorm spannend. Iedereen, inclusief ikzelf doet zijn/haar stinkend best om het te relativeren. Als de rug het spannendst was, hadden ze die wel als eerste gedaan en meer van dit soort teksten moeten de spanning wegnemen. Om 13.00 duwen we Erik tot aan de operatiekamer, het laatste wat hij tegen mij zegt: ”Het komt allemaal goed, hou je taai.” Dat hadden mijn woorden naar hem moeten zijn, blijkbaar kent hij me te goed en ziet hij dat ik me zorgen maak. De rest van de middag is zwaar, de operatie zou tussen de 45 minuten en 2 uur duren, om 17.30 is er nog niets bekend. Eindelijk komt het verlossende woord rond 17.45, Erik komt terug naar zaal.

Zodra hij binnen wordt gereden, moet er van alles en nog wat worden aangesloten, ik sta op een meter afstand toe te kijken en betrap me er op dat mijn ogen maar op één plaats zijn gericht, Erik zijn voeten. Gaat er iets bewegen of niet, ik durf Erik niets te vragen maar zie dan tot mijn grote opluchting dat hij zijn rechterbeen een beetje optrekt. Ik leg mijn hand op zijn knie en ik zie dat hij reageert pffffffff wat een opluchting.

Ook bij deze operatie heeft Erik weer veel bloed verloren, hij heeft ondertussen een complete wissel gehad. Het grote geluk bij dit ongeluk is het feit dat hij geen blijvende schade heeft aan zijn hersenen of borstkas. Hij ligt wel aan het zuurstof, maar hoeft niet op de IC te liggen. Dat zijn lijf wel een enorme opdonder heeft gehad is de eerste dagen te merken aan het niet op gang komen van zijn spijsvertering. Dit is wel een dingetje waar het verplegend personeel de eerste dagen zijn handen vol aan heeft. Omdat Erik toch een hersenschudding lijkt te hebben en meer rust nodig heeft wordt besloten om hem een kamer alleen te geven. Hier kan als het nodig is overdag het licht uit en kan hij beter tot rust komen. Het gaat de eerste dagen heel wisselend, het ene moment is hij aanspreekbaar en het andere moment is het al te druk als er twee mensen bij hem staan te praten. Zaterdagavond komt de spijvertering door een kleine ingreep weer op gang, het is alsof er een schakelaar wordt omgezet, Erik is weer aan!

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
134541



Deel 4, Terug naar Volendam
Nu er voorlopig geen operaties meer hoeven te worden uitgevoerd, komt vanzelf de vraag naar boven wanneer Erik richting Noord-Holland mag. Of dat nu naar een ziekenhuis in de buurt is, of naar huis maakt niet zoveel uit. Voor het echter zover is, zal Erik eerst moeten aansterken en oefeningen moeten doen. Twee dagen na zijn rugoperatie mag Erik voor het eerst zijn bed uit. Dit is een hele exercitie waar hij samen met twee verpleegkundigen dik tien minuten bezig is, om na vijf minuten zitten in een speciale stoel de hele actie weer omgekeerd uit te voeren.


Daags na de operatie wordt er een drain uit zijn rug gehaald, hierbij springt een ader, een flinke bloeding volgt en binnen no-time staat er een crashcar bij zijn bed. Het ziet er erger uit dan het is, met wat icepacks is de bloeding vrij snel weer gestopt. Na het controleren van zijn bloedwaardes wordt besloten een extra zakje bloed toe te dienen.

Anderhalve week na de crash van Erik, zijn we bijzonder blij met de vooruitgang die hij boekt. De komende weken hoeft er niet geopereerd te worden en kan Erik gaan herstellen van de crash en de uitgevoerde operaties. Iets minder dan een week na de operatie is hij geheel los van alle apparatuur en is er een ontslagdatum gepland. Voor zover nu bekend zal Erik donderdag per ambulance naar huis gebracht worden. Waar inmiddels de voorbereidingen in volle gang zijn. Erik heeft samen met zijn moeder uitgebreid met een van de behandelende artsen gesproken. Hierbij zijn alle fracturen en overige blessures doorgenomen. De afgelopen dagen heeft hij van ons, het verplegend personeel en zichzelf een aardig beeld van zijn situatie gekregen. Hij wilde echter graag uit eerste hand weten wat er gedaan is en wat de prognoses zijn voor de nabije en verre toekomst. In een open gesprek wordt alles besproken en is duidelijk geworden dat er geen 100% herstel mogelijk is dit komt hard bij hem aan.

Voor ons betekent dit het einde van Erik zijn carrière als actief coureur. De gebroken wervel in zijn rug en de blijvende schade aan zijn enkel hebben ons doen besluiten dat het niet verantwoord is om door te gaan. Sinds 2010 heeft Erik met zijn eigen Kiki Racing Team vol overtuiging en met heel veel inzet competitie gereden bij de SOBW, SBO, OW-cup, ZAC en het ONK. Erik heeft diverse malen het podium mogen beklimmen in de verschillende disciplines en was vast van plan om samen met Jarno een mooie carrière op te bouwen in de zijspanracerij waar we dit seizoen ons debuut hebben gemaakt. Dit jaar konden we beschikken over het materiaal van de Dutch Sidecar Racing Association en daarna wilden we graag internationaal verder, Erik had de ambitie om op termijn samen met Jarno op WK niveau te gaan racen. Door de crash op het Paalgraven circuit komt een acuut einde aan deze ambities.

De komende zes weken zal Erik in het gips zitten met zijn enkel, daarna zullen ze in het AMC de pennen verwijderd worden waarna er opnieuw 6 weken gips volgt. Als dit voorbij is, zal de enkel waarschijnlijk nog een keer in het gips gezet worden, maar dan wordt het loopgips en zal de enkel voorzichtig belast mogen gaan worden. De komende 12 weken mag dat nog in het geheel niet. De eerste paar weken zal het nog heel erg behelpen zijn, de rug en gebroken arm zorgen ervoor dat hij nu maar moeizaam kan bewegen. Als eenmaal het gips van de arm is, kan hij in ieder geval een stuk vrijer bewegen.

Ruim anderhalve week na de crash gaat Erik naar huis, in het ziekenhuis is hij voorlopig uitbehandeld, maar het is nog te vroeg om te kunnen revalideren. We maken de keuze om hem zelf te gaan verzorgen met behulp van thuiszorg, huisarts, fysiotherapeut, Lisa zijn vriendin en onze naaste familie. De huiskamer is net een miniziekenhuis, om beurten houden we de wacht, zodat Erik nooit alleen thuis hoeft te zijn. Dit betekent dat we afscheid nemen van het geweldige team van mensen in het Radboud UMC in Nijmegen, wat hebben deze mensen goed voor onze Erik gezorgd.

Erik begint met het stellen van doelen een er van is om naar de British Superbikes in Assen te gaan in oktober, het laatste raceweekend van zijn competitie. Het klinkt allemaal heel ver weg, maar we weten zeker dat dit gaat lukken! Eind mei kan Erik zonder hulp gaan zitten in bed en met wat ondersteuning korte stukjes schuifelen door het huis, met wat hulp kan hij zelfs naar het toilet. Erik gaat iedere dag even op de bank zitten en is zelfs in de rolstoel even naar buiten geweest om 10 minuutjes in de zon te zitten. Voor dit soort acties moet hij ’s avonds wel de tol betalen, de accu is soms meer dan leeg.

De bereidheid om de grenzen op te zoeken en soms de tol te betalen zijn een teken aan de wand, Erik is een man met een missie, geen slachtoffer maar een vechter!

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
134888


Deel 5, Home sweet Home

Nu Erik thuis is breekt er een nieuwe fase aan in het herstel, het scheelt in ieder geval heel veel reistijd en niets is lekkerder dan je eigen gang te kunnen gaan in een vertrouwde omgeving. In het begin kan hij niet veel, maar het gaat iedere dag een beetje beter. De thuiszorg komt iedere ochtend om de dag op te starten. Daarnaast is naar het toilet gaan in het begin niet of nauwelijks mogelijk. Deze twee voorheen simpele dingen waar niemand over nadenkt, zijn nu een uitdaging geworden. Het zijn meteen de eerste zaken die hij zo snel mogelijk weer zelfstandig wil kunnen.

Doordat de beslissing is genomen om niet meer te gaan racen, komt de vraag wat er de Kawasaki ZX10R, moet gebeuren. Het is een mooie volbloed racer met Akrapovič uitlaatlijn, en een cartridge veringpakket. Verreweg de meest complete racer die hij ooit in bezit heeft gehad. Er is van alles stuk in Erik’s lijf, maar zijn handelsinstinct is nog onbeschadigd. Vanuit zijn bed in de kamer verkoopt hij de machine voor een goede prijs. Later doet hij hetzelfde met de camper en veel andere race gerelateerde zaken waar hij het komende jaar niets aan heeft. Hoewel het pijn doet hem deze spullen, eigenlijk een deel van zijn leven te verkopen, maakt het me bijzonder trots te zien hoe hij het aanpakt. Hij is niets verloren van zijn enthousiasme voor het racen en vertelt met veel plezier over de spullen die hij verkoopt.

Ondertussen werkt hij met zijn fysiotherapeut Djuna, iedere dag aan zijn conditie en herstel. Eerst weer zonder hulp kunnen zitten, zelfstandig naar het toilet, van bed zonder hulp naar bank. Het zijn allemaal doelen die gesteld en vrij snel gehaald worden. Tussendoor moet hij regelmatig voor controle naar het AMC, de eerste paar keer moet dat nog per ambulance, maar zodra hij lang genoeg kan zitten kunnen we zelfstandig heen en weer. Bij de controles in het ziekenhuis is er over bijna de hele linie goede vooruitgang, alleen de bot aangroei in zijn enkel blijft onder niveau waardoor de Kirschner draden langer dan gepland moeten blijven zitten. Dit zijn een metalen pennen die door de huid naar buiten steken. Omdat het geheel ook nog in het gips zit, blijft hier het gevaar voor ontsteking op de loer liggen.

Zodra hij weer wat langer kan zitten, wil hij ook graag naar buiten. In de eerste instantie in een rolstoel, door zijn fysieke conditie kan hij dat alleen onder begeleiding doen. Erik gaat op zoek naar de mogelijkheden en besluit een scootmobiel te huren, vanaf dit moment is hij weer een beetje mobiel en heeft hij weer een stukje zelfstandigheid terug. In deze periode balanceert Erik op het flinterdunne randje van wilskracht en conditie. Binnen in huis kan hij ondertussen goed uit de voeten, de benedenverdieping is helemaal Erik proof. Buiten kom je er achter hoeveel stoepjes, opstapjes en ander obstakels zijn, hier merk je normaal gesproken niet zoveel van. De volgende uitdaging wordt dan ook traplopen, dit kan worden geoefend in de sportschool waar hij al jaren traint én waar zijn fysio een praktijkruimte heeft, twee vliegen in een klap. Terug in de sportschool voelt goed, hoewel er van gewoon trainen geen sprake is, kom je wel weer in contact met mensen die je alweer een tijdje niet gezien hebt.

Het is bijna augustus, het gips is vervangen door een soort brace, het is al duidelijk dat er nog minimaal één operatie nodig is om de enkel te reconstrueren. Naast de fysieke conditie staat deze op dit moment niet recht onder zijn been. Hoewel er keihard gewerkt wordt aan het herstel, zien we dat de stapjes steeds kleiner worden. We zijn toe aan de volgende stap in de revalidatie. We gaan op zoek naar een revalidatiecentrum waar Erik verder kan herstellen, we bezoeken uiteindelijk Reade in Amsterdam én Trappenberg in Huizen. Hoewel Amsterdam dichtbij is en voldoet aan hetgeen Erik nodig heeft, valt zijn voorkeur toch op Trappenberg in Huizen. De landelijke omgeving spreekt hem veel meer aan dan de Overtoom in Amsterdam, bovendien woont Lisa in Huizen waardoor hij buiten de revalidatie ook nog dichtbij zijn vriendin is.

Erik zal tussen de vier en zes weken worden opgenomen om te werken aan met name zijn rug, daarnaast zal hij ook veel looptraining gaan doen in het zwembad. De revalidatiearts wil graag met Erik samenwerken. Zijn motivatie om te herstellen werkt aanstekelijk, de arts geeft Erik alle ruimte om zelf een programma samen te stellen, waar uiteindelijk slechts in detail wat wijzigingen worden aangebracht.

Op twee augustus brengen we Erik naar het Trappenberg in Huizen, op naar de volgende stap!

Wordt vervolgd.

« Gewijzigd: 16-03-2019 om 11:57:00 door Ben-Gunther »

     Reageer met citaat 
135320


Deel 6: Harder, better, faster, stronger

We gaan een klein stapje terug, Erik kan uiteindelijk revalideren in Huizen, hij heeft daar een intake gesprek, waar beoordeeld wordt of ze hem kunnen bieden wat hij nodig heeft. Dit gesprek voert hij deels alleen, maar ook Lisa, Astrid en ik worden hierbij betrokken. In het revalidatiecentrum Moet Erik uitleggen hoe hij in deze situatie terecht is gekomen en wat hij zelf hoopt te bereiken tijdens zijn revalidatie. Er wordt niet om zaken heen gedraaid, de arts wil niet alleen weten hoe het met zijn fysieke toestand is, maar ook hij er mentaal in staat. De conclusie is dat Erik zijn revalidatie in Trappenberg kan gaan doen, er is alleen een probleem. Er is op dit moment geen plaats.

Dat is een kleine tegenslag, Erik heeft in september een kijkoperatie gepland staan, en zal wellicht daarna nog een keer onder het mes moeten. Het doel was om dit aan het einde van de revalidatieperiode te plannen, zodat hij niet te veel zou terugvallen in conditie. We besluiten daarom toch ook een intake gesprek in Amsterdam te gaan voeren. Het gesprek is soortgelijk als in Huizen, opnieuw het hele verhaal vertellen en je verwachting uitspreken. Ook in Amsterdam is de conclusie dat ze hem willen opnemen voor een aantal weken om hem verder te helpen in het proces naar herstel. In Amsterdam kan hij bijna direct terecht, dat is wel heel aanlokkelijk. Waar gaan we voor, locatie of snelheid, we besluiten de beslissing over het weekend te tillen.

Vrijdag aan het einde van de middag, gaat de telefoon, het is de afdeling intake van het Trappenberg. Er is een plaatsje vrij gekomen, waardoor hij eerder dan gepland terecht kan in Huizen. Je kunt je dinsdag melden aan de balie en dan gaan we van start. Wat een topnieuws, het kwartje valt alsnog de goede kant op. Astrid, Lisa en Erik gaan spullen verzamelen om mee te nemen naar Huizen, wat moet er eigenlijk allemaal mee?

Dinsdag melden we ons bij de balie, deze dag staat in het teken van kennismaken met het team, zijn kamergenoten en het behandelplan uitwerken. Erik is de eerste dagen bezig met zich te settelen in het revalidatiecentrum, als snel wordt het iedereen duidelijk dat hij een man met een missie is. Het begint al bij de tijd die door de arts gecommuniceerd wordt, de voorspelling is dat het programma tussen de vier en zes weken in beslag zou gaan nemen. Erik meldt al op dag één dat hij van plan is om het binnen vier weken af te ronden. Hij heeft maar een doel voor ogen, trainen om sterker te worden, weer rechtop te kunnen zitten en topfit naar de volgende operatie toe te werken. Erik heeft er goed over nagedacht en gooit een ambitieus plan op tafel. De terugkoppeling van zijn revalidatiearts is helder. We denken dat jij heel goed weet wat voor jou werkt, wat je wil en wat goed voor je is. We gaan mee in het behandelplan wat jij voor ogen hebt, zolang je maar over alles blijft communiceren met de mensen die je begeleiden. Heb je wat nodig, loop je ergens tegenaan, of lukt er iets niet, kom daar dan mee zodat we het plan kunnen bijsturen. Volg het pad wat je hebt uitgestippeld, het ziet er uit als een goed pad!

Van ’s morgens acht tot ’s avonds voor het eten is Erik te vinden in de trainingsruimtes om aan zijn programma te werken. Een aanzienlijk deel van de therapie is in het water. Door de bijna gewichtsloosheid is het mogelijk om het lopen te trainen. In de eerste instantie weet zijn linkerbeen niet eens meer hoe een loopbeweging nu eigenlijk moet, het automatisme is compleet verdwenen, een hele vreemde gewaarwording, hij moest letterlijk weer leren lopen. Veel van de training is er op gericht om de rugspieren sterk te krijgen, maar er is ook ruimte voor zaken als boogschieten en badminton, lekker iets compleet anders om te ontspannen.

Het harde werken werpt zijn vruchten af, bij binnenkomst kan Erik nauwelijks fatsoenlijk rechtop zitten, eind augustus is hij tussen de 4 en 6 uur te vinden in de sportzaal of het zwembad. Het trainen stopt ook niet in de avond of in de weekenden. De handbike waarmee hij overdag traint, mag ook ’s avonds gebruikt worden. Zo kunnen we op eigen kracht naar het dorp om een terrasje te pikken. In de weekenden zwemmen we samen binnen in het wedstrijd bad van de Waterdam in Volendam, deze is eigenlijk gesloten in de zomermaanden, maar Erik mag daar samen met mij baantjes trekken, ook daar krijgen we alle support die je, je maar kunt wensen.

Astrid, de stille kracht achter alles wat Erik doet, is vaak in Huizen te vinden, ze draait zelfs een dagje mee als vrijwilliger. Ze is onder de indruk van de transformatie die hij doormaakt. “Het was indrukwekkend om te zien wat Erik gedurende de dag allemaal doet. Ik had al heel veel bewondering voor de progressie die hij boekt, maar nu ik zie wát hij er allemaal voor doet is dat alleen maar meer geworden.”

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
135704


Deel 7: D-Wing

Naast revalidatie vindt er in het Trappenberg een bijzonder proces plaats, wederzijds respect, motivatie en groepsgevoel.

Erik verteld over het verhaal van de D Wing.

“Als ik binnen kom in Trappenberg wordt ik geplaatst op de zorgafdeling, waar ik mijn kamer deel met drie andere personen. In afwachting van wat gaat komen wordt mij geadviseerd maar even wat te rusten. Schuin tegenover me ligt een grote kale man met en een baard. Het is niet bepaald een man waar je op straat op af zou stappen voor een praatje, maar na enige tijd spreekt hij me aan om te vragen wat ik hier kom doen. We raken aan de praat, onder het onconventionele uiterlijk schuilt Ronald, ik kan het goed met hem vinden, het is het begin van een goede vriendschap.

Later bij het avondeten zit ik aan tafel bij Samantha, een meisje van mijn leeftijd, misschien iets ouder, voor de rest zijn de meeste mensen in de zaal een behoorlijk stuk ouder, we raken aan de praat en gaan later weer terug naar onze eigen kamer. Als ik terug kom op zaal, is Ronald zijn spullen aan het pakken. Ik vraag wat hij gaat doen, waarop hij zegt dat hij overgeplaatst is naar boven, afdeling D, waar de mensen zitten die vooral komen om te trainen en verder weinig tot geen zorg nodig hebben. Aldus Ronald een plaats voor mensen zoals hij en ik en spoort me aan om ook naar boven te komen.

Hoewel ik nauwelijks binnen ben, zie ik het meteen zitten om ook naar die afdeling te gaan en geef dat meteen aan bij het personeel. Deze zijn eerst wat terughoudend, maar al snel mag ook ik naar boven waar we uiteindelijk met vier vaste personen een eigen vleugel hebben, compleet met huiskamer, keukentje en televisie. Ronald, Samantha en ik zijn heel vaak in de huiskamer te vinden, we zijn net een soort familie van elkaar. De vierde man, Stefan houdt zich vaak afzijdig en brengt veel tijd door op zijn slaapkamer. Hij kan niet tegen prikkels en zoekt zodra het even wat drukker wordt de rust van zijn kamer op.

Na een tijdje hebben we door wat er aan de hand is en besluiten ons aan te passen zodat Stefan er gewoon bij kan zijn in de huiskamer. Als hij er is doen we de TV wat zachter en de mensen die met elkaar willen praten gaan bij elkaar zitten in plaats van door elkaar te praten. Dit werkt zo goed, dat Stefan op den duur compleet deel uit maakt van de groep, zelfs als er familie en vrienden over de vloer komen, wordt er rekening mee gehouden.

We dopen de naam van de afdeling om in D-Wing, en hebben het bijzonder gezellig met elkaar, maar steunen elkaar ook in de revalidatie en zijn er voor elkaar om te praten. Onder het motto, “Je kunt nog lang genoeg naar het plafond kijken” worden heel wat slapeloze nachten doorgebracht in de huiskamer. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen problemen, uitdagingen en verwachtingen. Soms kwam het personeel wel eens kijken als er om twee uur ’s nachts nog licht brandde in de huiskamer. Schoven aan voor een bakje koffie en lieten ons lekker gaan.

Hoewel we regelmatig laat gaan slapen, zijn we ook altijd weer vroeg uit de veren om ons programma te draaien. Meestal starten we de dag buiten, weer of geen weer, de een met een bakkie koffie, de ander met een peuk. Ook trainen we regelmatig op de gang om aan elkaar te laten zien hoeveel we vooruit zijn gegaan. Zo stuwen we elkaar steeds verder op.

Aan het einde van mijn revalidatieperiode, die ik overigens in exact vier weken heb afgerond heb ik samen met mijn moeder en de revalidatiearts een eindgesprek waarin ik de complimenten krijg voor mijn persoonlijke inzet en progressie. Daarnaast krijgen we ook complimenten voor het betrekken van Stefan bij de groep. Zijn progressie heeft hierdoor een enorme boost gekregen.
Na mijn ontslag heb ik nog regelmatig contact met de groep, maar met een man in het bijzonder. Aan Ronald heb ik een vriend voor het leven overgehouden. Zelfs in de diepste dalen kun je de mooiste momenten meemaken.”


#NLYF #NEVERGIVEUP

Pagina's: 1 ... 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47


Snelle navigatie: