135320
Deel 6: Harder, better, faster, stronger
We gaan een klein stapje terug, Erik kan uiteindelijk revalideren in Huizen, hij heeft daar een intake gesprek, waar beoordeeld wordt of ze hem kunnen bieden wat hij nodig heeft. Dit gesprek voert hij deels alleen, maar ook Lisa, Astrid en ik worden hierbij betrokken. In het revalidatiecentrum Moet Erik uitleggen hoe hij in deze situatie terecht is gekomen en wat hij zelf hoopt te bereiken tijdens zijn revalidatie. Er wordt niet om zaken heen gedraaid, de arts wil niet alleen weten hoe het met zijn fysieke toestand is, maar ook hij er mentaal in staat. De conclusie is dat Erik zijn revalidatie in Trappenberg kan gaan doen, er is alleen een probleem. Er is op dit moment geen plaats.
Dat is een kleine tegenslag, Erik heeft in september een kijkoperatie gepland staan, en zal wellicht daarna nog een keer onder het mes moeten. Het doel was om dit aan het einde van de revalidatieperiode te plannen, zodat hij niet te veel zou terugvallen in conditie. We besluiten daarom toch ook een intake gesprek in Amsterdam te gaan voeren. Het gesprek is soortgelijk als in Huizen, opnieuw het hele verhaal vertellen en je verwachting uitspreken. Ook in Amsterdam is de conclusie dat ze hem willen opnemen voor een aantal weken om hem verder te helpen in het proces naar herstel. In Amsterdam kan hij bijna direct terecht, dat is wel heel aanlokkelijk. Waar gaan we voor, locatie of snelheid, we besluiten de beslissing over het weekend te tillen.
Vrijdag aan het einde van de middag, gaat de telefoon, het is de afdeling intake van het Trappenberg. Er is een plaatsje vrij gekomen, waardoor hij eerder dan gepland terecht kan in Huizen. Je kunt je dinsdag melden aan de balie en dan gaan we van start. Wat een topnieuws, het kwartje valt alsnog de goede kant op. Astrid, Lisa en Erik gaan spullen verzamelen om mee te nemen naar Huizen, wat moet er eigenlijk allemaal mee?
Dinsdag melden we ons bij de balie, deze dag staat in het teken van kennismaken met het team, zijn kamergenoten en het behandelplan uitwerken. Erik is de eerste dagen bezig met zich te settelen in het revalidatiecentrum, als snel wordt het iedereen duidelijk dat hij een man met een missie is. Het begint al bij de tijd die door de arts gecommuniceerd wordt, de voorspelling is dat het programma tussen de vier en zes weken in beslag zou gaan nemen. Erik meldt al op dag één dat hij van plan is om het binnen vier weken af te ronden. Hij heeft maar een doel voor ogen, trainen om sterker te worden, weer rechtop te kunnen zitten en topfit naar de volgende operatie toe te werken. Erik heeft er goed over nagedacht en gooit een ambitieus plan op tafel. De terugkoppeling van zijn revalidatiearts is helder. We denken dat jij heel goed weet wat voor jou werkt, wat je wil en wat goed voor je is. We gaan mee in het behandelplan wat jij voor ogen hebt, zolang je maar over alles blijft communiceren met de mensen die je begeleiden. Heb je wat nodig, loop je ergens tegenaan, of lukt er iets niet, kom daar dan mee zodat we het plan kunnen bijsturen. Volg het pad wat je hebt uitgestippeld, het ziet er uit als een goed pad!
Van ’s morgens acht tot ’s avonds voor het eten is Erik te vinden in de trainingsruimtes om aan zijn programma te werken. Een aanzienlijk deel van de therapie is in het water. Door de bijna gewichtsloosheid is het mogelijk om het lopen te trainen. In de eerste instantie weet zijn linkerbeen niet eens meer hoe een loopbeweging nu eigenlijk moet, het automatisme is compleet verdwenen, een hele vreemde gewaarwording, hij moest letterlijk weer leren lopen. Veel van de training is er op gericht om de rugspieren sterk te krijgen, maar er is ook ruimte voor zaken als boogschieten en badminton, lekker iets compleet anders om te ontspannen.
Het harde werken werpt zijn vruchten af, bij binnenkomst kan Erik nauwelijks fatsoenlijk rechtop zitten, eind augustus is hij tussen de 4 en 6 uur te vinden in de sportzaal of het zwembad. Het trainen stopt ook niet in de avond of in de weekenden. De handbike waarmee hij overdag traint, mag ook ’s avonds gebruikt worden. Zo kunnen we op eigen kracht naar het dorp om een terrasje te pikken. In de weekenden zwemmen we samen binnen in het wedstrijd bad van de Waterdam in Volendam, deze is eigenlijk gesloten in de zomermaanden, maar Erik mag daar samen met mij baantjes trekken, ook daar krijgen we alle support die je, je maar kunt wensen.
Astrid, de stille kracht achter alles wat Erik doet, is vaak in Huizen te vinden, ze draait zelfs een dagje mee als vrijwilliger. Ze is onder de indruk van de transformatie die hij doormaakt.
“Het was indrukwekkend om te zien wat Erik gedurende de dag allemaal doet. Ik had al heel veel bewondering voor de progressie die hij boekt, maar nu ik zie wát hij er allemaal voor doet is dat alleen maar meer geworden.”
Wordt vervolgd.