138358
Hoofdstuk 16: Let’s get this party started
Tijdens de NOC/NSF talenten dag werd aan de deelnemers gevraagd om indien er door een bond interesse in je getoond werd, er van je verwacht wordt dat je hoed dan ook een vervolggesprek met de betreffende sportbond zou aangaan, los van de richting die je zelf voor ogen hebt.
We trainen ondertussen stevig door, krachttraining in de sportschool, zwemmen en lopen, bijna iedere dag wordt er gesport. Op de zaterdagen traint Erik mee bij de Nederlandse triathlonbond, hier voelt hij zich enorm thuis. Binnen twee weken zou er reactie van de bonden moeten komen als er interesse zou zijn. We hebben eigenlijk niet heel veel verwachting. Het traject naar topsport was tot een paar weken geleden nog helemaal niet in beeld, dus ook als het hier zou stranden zou dat geen grote teleurstelling zijn, maar meer een mooie ervaring op zich.
Uiteindelijk tonen in de weken erna vier bonden interesse in Erik, de KNRB, KNWU, NTB en Nevobo. De eerste en vooral de laatste hadden we zelf zeker niet verwacht. Vier bonden, wat een geweldige waardering voor alle trainingsarbeid er verricht is in de afgelopen maanden. Het lijntje met de NTB is kort, Erik traint hier al en spreekt af dat hij bij de verschillende bonden gaat kijken en meetrainen om daarna een beslissing te nemen.
Op 15 juli mag Erik naar de Bosbaan in Amsterdam, waar een selectie van parasporters een dag onder begeleiding van de technische staf van de KNRB mag meetrainen. De dag begint met een briefing en daarna een warming-up in de zaal. Op roeitrainers wordt aandacht besteed aan zitposities en roeitechniek, daarna mogen de sporters het water op. Erik is ingedeeld in de “Vier met” er zijn ook een aantal mensen in een zogenaamde Skiff. Erik zou ook het liefst ook in een Skiff roeien, deze klasse is echter bedoeld voor sporters die in het geheel geen beenfunctie hebben.
Daar waar de ploeg van Erik lekker aan het trainen is, gaat het mis met een van de jongens die solo varen. Hij raakt in onbalans en slaat om, de boot blijft op zijn kop in het water liggen. Mike, de roeier heeft een dwarslaesie en zit vastgegespt in de boot. Het ziet er naar uit dat hij zichzelf niet loskrijgt. Ik sta op de steiger als dit gebeurd en maak aanstalten om het water in te gaan, terwijl ik mijn camera en telefoon aan de kant leg, zie ik dat een aantal andere sporters die aan de zijkant van de baan staan, het incident ook opmerken en eerder in het water zijn. Deze jongens helpen Mike uit de boot en brengen hem naar de steiger, waar ik hem samen met zijn oom en moeder op de kant help. Het loopt goed af, maar hij is wel enorm geschrokken.
Na het roeien is er een eindbespreking en de gelegenheid om een broodje te eten. Sporters en begeleiders zijn bij dit gesprek aanwezig. Terwijl we daar zo zitten tussen al deze sporters met een beperking, wordt het mij voor het eerst sinds het ongeluk te veel. Het feit dat we hier zitten, betekent concreet dat het niet meer goed komt. Hoewel we dit al weten sinds dag één, is dit toch op de een of andere manier de definitieve bevestiging. Na een wandelingetje door de gang, sluit ik me weer aan bij de groep waar de begeleiders van de KNRB staan te praten met de individuele sporters.
Erik vond het roeien een hele ervaring, maar vindt het sporten met meerdere mensen in een boot niet echt iets voor hem. De trainer waar Erik mee staat te praten heeft dit al vrij snel in de gaten, helaas is er geen mogelijkheid voor de Skiff. Er wordt wel gezocht naar een team voor de Vier met waarvoor ze het wel zien zitten om met Erik aan de slag te gaan. Erik vertelt open en eerlijk dat zijn hart ligt bij het individueel sporten, maar dat hij het ook geweldig vindt om met zo’n enthousiaste staf te mogen trainen.
Tijdens het eten, praten we met de andere sporters, iedereen heeft een verhaal, stuk voor stuk boeiende mensen. Mike is hier niet bij, hij blijkt na het omkleden naar huis te willen en is inmiddels op het parkeerterrein. We lopen nog even na hem toe om te horen hoe het gaat, hij is nog steeds behoorlijk aangeslagen maar gelukkig verder ok.
Tegen het einde van de dag nemen we afscheid van de staf die ons de hele middag begeleid heeft. Hier krijgt Erik een van de mooiste complimenten die je, je maar kunt bedenken. “Erik, ik zie je in Tokyo!”
Wordt vervolgd…