Erik Günther (Aka Kikkie95) favoriete topics

Moderator: RG500IU

Pagina's: 1 ... 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47

Topic: Erik Günther (Aka Kikkie95) (414904 keer gelezen)
     Reageer met citaat 
136245


Deel 8: Vanuit kansloze positie terugkomen.

Tijdens de revalidatie zijn we regelmatig in het AMC, voor controle, foto’s, CT-scans en overleg over hoe nu verder met de enkel. Daar waar Erik zelf steeds fitter wordt en heel gemotiveerd is om het onderste uit de kan te halen, ziet het er medisch gezien niet zo goed uit.

Tijdens gesprekken met de orthopedisch chirurg, wordt duidelijk dat er bijzonder weinig kansen zijn dat Erik kan gaan lopen op de voet zoals hij er nu voor staat. Het bot aangroei blijft mede vanwege de slechte doorbloeding zeer beperkt, daarnaast missen er delen uit het gewricht en ontbreekt er veel kraakbeen. Voor een prothese is Erik met zijn net aan 21 jaar nog veel te jong, deze kan één of hooguit twee keer vervangen worden als het heel gunstig is, de prothese gaat maximaal tien jaar mee, hiermee zou Erik ergens rond zijn 50e tegen het probleem aanlopen, dat dat de protheses versleten zijn en misschien zelfs verwijderd zouden moeten worden. Het gokken op de progressie die geboekt wordt in de medische wereld is een zeer dubieuze en kan niet als serieuze optie worden gezien.

Er blijft op dit moment maar één optie over, dat is het compleet fixeren van het enkel gewricht zodat alle beweging er uit gehaald wordt. Op die manier kun je geen afrol beweging meer maken met je voet, maar uiteindelijk wel weer op je been staan en met aangepast schoeisel weer leren lopen. Erik wordt hiermee keihard op de feiten gedrukt, fietsen op zijn racefiets zal niet makkelijk zijn en het dragen van “normale” schoenen zal ook niet meer mogelijk zijn. Het een is belangrijker dan het andere, maar het blijft een vervelende conclusie. Erik heeft op dit moment geen overdreven pijn klachten in zijn voet, hij steunt er in het geheel niet op en bovendien zijn sommige delen gevoelloos doordat ook zenuwbanen zijn beschadigd.

De afspraken in het AMC worden gemaakt, als op zeker moment vanuit het AMC contact wordt gezocht met Erik, een Orthopedisch chirurg, professor Kerkhoffs heeft zijn case onder ogen gekregen tijdens een overleg van het orthopedisch team en biedt Erik een second opinion aan omdat hij van mening is dat de actie die nu gepland staat niet de enige optie is. Een nieuwe afspraak wordt gemaakt en voor de verandering ga ik met Erik mee in plaats van zijn moeder. Het wachten duurt lang, terwijl iedereen een beetje gelaten is, worden wij er vooral baldadig van. Veel ziekenhuisgrappen en galgenhumor passeren de revue tot we aan de beurt zijn.

In de eerste instantie zitten we met de assistent en krijgen niet heel veel hoogte van wat er gaat komen. Als Kerkhoffs erbij komt blijkt het een man te zijn die volledig open staat voor hetgeen Erik voor ogen heeft. Daar waar de andere orthopeed compleet voorbij ging aan de sportieve ambities van Erik, neemt Kerkhoffs hier zelf juist het voortouw. Hij heeft zich goed ingelezen en begrijpt als geen ander dat het weer kunnen sporten heel hoog op het verlanglijstje van Erik staat. Kerkhoffs kan echter niet toveren en maakt ook duidelijk dat volledig herstel uitgesloten is. Hij is echter van mening dat niet de gehele enkel vastgezet hoeft te worden, maar dat door de zijdelingse beweging op te offeren, de afrolbeweging behouden kan blijven. Dat betekent op termijn weer lopen op gewone schoenen, zonder problemen normaal kan fietsen en waarschijnlijk ook weer mountainbiken en racefietsen. Dit is misschien wel het mooiste nieuws wat we sinds de crash gehoord hebben, we zijn er stil van.

Het slagingspercentage van de ingreep schat Kerkhoffs in om 80%, dat is opnieuw een enorme opsteker. We spreken de details door en krijgen ook de vraag wat er moet gebeuren als er tijdens de operatie toch complicaties optreden of de uiteindelijke situatie er voor zorgt dat het gemaakte plan niet kan worden uitgevoerd. “Wat als we in die 20% terecht komen, moet ik de operatie dan afbreken en bespreken hoe verder, of mag ik dan doen wat mij op dat moment de beste optie lijkt.” Erik heeft zoveel vertrouwen in de kundigheid van Kerkhoffs, dat hij zonder twijfel kiest voor de tweede optie.
We gaan opnieuw de molen in voor het plannen van een operatie en vertrekken met een enorm goed gevoel uit het AMC. We kruipen ondertussen richting september, als alles volgens plan verloopt, is Erik op tijd geopereerd en fit genoeg om de laatste wedstrijd van zijn competitie te bezoeken, één van de eerste doelstellingen die hij maakte na de crash.

Wordt vervolgd.
Jarno
 Administrator

avatar
     Reageer met citaat 
Mooi om te lezen dat het balletje ook af en toe de goede kant op rolde voor jullie. Eerst met dat revalidatiecentrum en nu met die arts. Na zo'n enorme tegenslag mag het ook wel eens meezitten.
     Reageer met citaat 
     Reageer met citaat 
136426


Deel 9: Just do it!

Doordat de revalidatie zeer voorspoedig is verlopen én de second opinion in het AMC ervoor zorgt dat de tijdlijn naar de volgende operatie een stukje opschuift, ontstaat er gaatje in de planning. Op voorhand was het plan om vanuit het Trappenberg meteen te worden geopereerd. Dit gaat nu niet lukken waarmee Erik tussen de twee en drie weken overhoudt.

In deze periode gaat hij door zoals hij in Trappenberg gewend was, nu weer onder leiding van zijn fysiotherapeut in Volendam. Samen zwemmen we twee tot drie keer per week en daarnaast kan Erik ook weer een paar uurtjes per week naar zijn werk. Erik heeft al een tijdje geen auto meer kunnen rijden, maar nu hij weer goed kan zitten moet dat weer mogelijk zijn. Hij heeft een automaat en hoeft zijn linkerbeen niet te gebruiken. Erik besluit zichzelf een cadeautje te geven. Hij ruilt zijn Renault Megane om voor een Mercedes SLK200 cabrio uit 1998, deze stond al een tijdje op zijn lijstje en kan daar nu van af worden gestreept.

De operatiedatum is gesteld op 14 september, de verjaardag van zijn zus Sanne, als alles goed gaat, mag hij aan het einde van de dag naar huis en moet het mogelijk zijn om naar de laatste wedstrijd van het seizoen van zijn competitie te bezoeken. Een foutje in de planning gooit roet in het eten, de operatie schuift bijna twee weken op. Dit betekent dat er nog maar 5 dagen tussen de operatie en het laatste raceweekend zit, dat gaat nog spannend worden.

Dinsdag 27 september is uiteindelijk de dag waarop het moet gaan gebeuren, naast de ingreep in zijn enkel, zal de chirurg ook een kijkoperatie doen in zijn kniegewricht doen. Hier lijkt iets niet helemaal goed te zitten, wellicht een botsplinter die dan meteen verwijderd kan worden. De operatie verloopt voorspoedig, de enkel kan zoals Kerkhoffs bedacht had worden vastgezet met behoud van de afrolbeweging en wordt weer recht onder zijn been gezet. De kijkoperatie aan zijn knie levert niet veel op. De kom is wat beschadigd, hier kan op dit moment eigenlijk niet zoveel aan gedaan worden. De verwachting is, dat zodra het been weer echt belast gaat worden, de pezen en spieren dit compenseren.

Vanuit de uitslaapkamer wordt Erik teruggebracht naar de zaal, waar hij moet wachten op wat gaat komen. Hij wil het liefst meteen ’s avonds naar huis, medisch gezien kan dat ook als aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Geen koorts is een van de voorwaarden, de andere voorwaarde is dat hij op krukken van zijn bed tot aan de gang kan komen en weer terug. Dat laatste is nog een behoorlijke uitdaging. Zodra het verplegend personeel van de kamer is, wil Erik meteen proberen om op de rand van zijn bed te gaan zitten. Met veel pijn en moeite lukt dit voor een paar tellen, waarna hij snel weer gaat liggen. Het ziet er naar uit dat het lopen vandaag nog niet gaat lukken én dat hij een nachtje in het ziekenhuis zal moeten blijven.

We laten het onderwerp naar huis gaan rusten, in de wetenschap dat dit ook meteen betekent dat we in het weekend niet naar Assen gaan. Na een klein uurtje komt een fysiotherapeut kijken hoe het is. Erik neemt meteen het initiatief door om zijn krukken te vragen, hij wil naar huis en weet wat hem te doen staat om dit te bereiken. Hij verzamelt al zijn energie en flikt het gewoon, zonder een spier te vertrekken komt hij uit zijn bed en loopt naar de gang en weer terug. De fysio is tevreden en gaat verder met haar ronde. Even later komt de chirurg om te melden dat alles in orde is en dat hij ’s avonds mee mag naar huis.

Terugkijkend, had Erik beter een nachtje kunnen blijven, de loopactie was eigenlijk teveel van het goede. Op de terugweg in de auto is hij er zo ziek van, dat we onderweg een keertje moeten stoppen, je kunt de lat ook te hoog leggen…. In de dagen erna gaat het herstel prima en kunnen we lachen om de onbezonnen actie. Het gaat zelfs zo goed dat we besluiten toch naar Assen te gaan. De enige uitdaging is hoe we het gaan doen met het vervoer. 200 kilometer zitten in de auto is lastig als je, je knie niet kunt buigen. Onze goede vriend en monteur uit de tweetakt periode. Lambrecht biedt uitkomst, hij is bereid om Erik mee te nemen in de camper. Daar kan hij comfortabel zitten en zelfs liggen mocht dat nodig zijn. Ook als het overdag te vermoeiend is, kan hij even gaan liggen. Van het TT circuit ontvangen we paddock kaarten voor het British Superbike weekend, waarmee niets ons in de weg staat om het laatste raceweekend van het ONK zijspan te bezoeken.

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
136582



Deel 10: doelen zijn er om gehaald te worden.

Zondag twee oktober, tijdens het British Superbike weekend wordt tevens de laatste wedstrijd van het Open Nederlands Kampioenschap zijspan gereden. We hebben kaartjes, vervoer en enorm veel zin om naar Assen te gaan. Rond de klok van negen uur rijdt Lambrecht de camper voor en kunnen we op pad, Ik rijdt samen met Astrid in mijn eigen auto achter de camper aan en zo gaan we op pad.

De reis verloopt voorspoedig, Erik zit prinsheerlijk in de camper onderweg kijkt hij naar de Formule 1 Grand Prix van Maleisië, het lijkt er een tijdje op dat Max daar zijn tweede overwinning gaat pakken, helaas vallen de pitstops niet zijn kant op en moet hij zijn teammaat Ricciardo voor zich dulden.

Eenmaal op het paddock aangekomen zoeken we een goed plekje voor de camper en installeren we Erik in zijn rolstoel. Als eerste gaan we langs bij de collega zijspanrijders, hier worden we bijzonder warm onthaald, bij team Talens wordt zelfs geklapt als Erik de tent binnen rolt. Iedereen is bijzonder blij Erik weer te zien, hoewel de meesten wel via social media of op andere manier contact hebben gehouden, is er niets mooier dan elkaar weer eens rechtstreeks te kunnen spreken. Het is ook voor het eerst in geruime tijd dat we bij kunnen praten met Jarno, na de crash hebben we elkaar een paar keer gezien in het ziekenhuis, maar daarna is het contact een stuk minder geworden.

Samen met Lisa maakt Erik een rondje door het paddock en kan tijdens de startprocedure voor de KTM390 cup zelf even de pitstraat in dankzij kaarten van de familie Heesakkers. Hier spreekt hij diverse officials van het circuit en praat bij met Ad Kievit, een van de circuitfotografen.

Bijna vijf maanden na de crash zijn we terug op het circuit van Assen, het zijn hoe dan ook gemengde gevoelens. De liefde voor de sport is onveranderd groot, dat is er blijkbaar met geen enkele klap uit te slaan. Toch staat het besluit om niet meer te racen nog steeds overeind. Uiteindelijk zou Erik als alles achter de rug is, fysiek weer in staat moeten zijn om te kunnen racen. In dat geval zouden de schroeven en pennen in zijn rug verwijderd moeten worden. Naast het fysieke aspect is er echter ook nog het mentale, kun je de knop weer omzetten om te gaan zoals je vroeger deed, Erik heeft daar zijn twijfels over. Ook vindt hij dat de druk die hij op zijn omgeving heeft gelegd niet iets wat hij nog een keer wil.

Realiteit van de dag is dat er vaak gevraagd wordt wanneer Erik weer denkt de baan op te kunnen. Mensen die niets met racen hebben vragen het op de toon van, dit ga je toch zeker nooit meer doen en hier in het paddock is de vraag niet of je terugkomt, maar wanneer. Er wordt wel eens gezegd, zeg nooit, nooit maar voorlopig is er nog een lange weg te gaan naar herstel en is van een comeback geen sprake.

Toch kan Erik de verleiding niet weerstaan als hij vlak voor de race in de tent van team Vermeule en Wiegers is. Hij klimt uit zijn rolstoel en neemt plaats in de bak van de combinatie. Even kijken of het nog past. Gewoon zitten is natuurlijk niet genoeg, ook maar even wegduiken achter de stroomlijn en over de body hangen. De glimlach is niet van zijn gezicht te rammen.

Kort daarna is het tijd voor de zijspancombinaties om naar de startopstelling te gaan, Erik maakt een rondje langs de verschillende teams en schudt wat handjes. We kijken de wedstrijd vanaf het dakterras waarna de wedstrijddag er op zit. Mission accomplished, we maken nog een laatste rondje langs vrienden en bekenden waarna Erik de camper weer opzoekt. Ook de terugreis verloopt voorspoedig, Erik is echter compleet gesloopt en heeft een dag of twee nodig om weer bij te tanken.

In de einduitslag van het seizoen bezet het Kiki Racing DSRA sidecar team van Jarno en Erik de 15e plaats in de einduitslag van het ONK, wat een seizoen…

Wordt vervolgd.

« Gewijzigd: 27-03-2019 om 23:58:04 door Ben-Gunther »

     Reageer met citaat 
136731



Deel 11: The only way is up!

Het raceseizoen zit er op, nu afwachten hoe het herstel gaat, tot eind oktober mag er helemaal niet belast worden, daarna krijgt hij loopgips en mag er eindelijk weer gestaan worden. Nu hij in het gips zit kan er niet gezwommen worden, dat is jammer, want in het water kon hij aardig uit de voeten. Erik loopt heel veel onbelast met krukken om ervoor te zorgen dat hij in goede conditie blijft. Op 27 oktober is het eindelijk zover en mag hij terug naar het AMC voor loopgips. Hier moet hij dan nog vier weken mee verder waarna hij eindelijk weer met beide voeten op de grond mag staan. Het loopgips is alweer een stap in de goede richting, samen met zijn fysiotherapeut kan hij weer gaan oefenen met lopen en werken aan de spieropbouw in zijn been.

Erik heeft ondertussen ook zijn zinnen gezet op iets anders, fietsen! Met loopgips moet dat mogelijk zijn dus moet zijn moeders fiets tevoorschijn komen en gaat hij al snel de straat op en neer. Dat fietsen smaakt naar meer, na het oefenen op een damesfiets komt zijn mountainbike tevoorschijn ook daar kan hij al snel goed mee uit de voeten. Omdat Erik graag met mij samen wil fietsen gaat hij op zoek naar een racefiets voor zichzelf, zodat ik met hem mee kan fietsen op zijn mountainbike. Al snel heeft hij een leuke fiets gevonden op internet en koopt daar meteen een Tacx bij zodat hij bij slecht weer ook binnen kan trainen. Erik traint bijna iedere dag op de fiets, dan weer alleen, dan weer samen met mij en bij slecht weer op de Tacx. Het fietsen neemt de plaats in van het zwemmen, Erik wordt iedere dag sterker en sterker.

Op 26 november is het dan eindelijk zover, het gips mag er af! Na het maken van röntgen foto’s krijgt hij te horen dat hij zijn schoenen mag aantrekken. Erik doet voorzichtig een paar pasjes en moet vervolgens wachten op de chirurg om de vervolgstappen door te nemen. Kerkhoffs is onder de indruk van de progressie die Erik gemaakt heeft sinds de laatste keer dat hij hem heeft gezien. Het trainen op de fiets heeft een positief effect op zijn conditie gehad en heeft bovendien de spiergroei in zijn bovenbeen gestimuleerd.

Nu Erik uit het gips is, wordt duidelijk dat de gecompliceerde breuk in zijn bovenbeen en de verbrijzelde enkel er voor heeft gezorgd heeft dat zijn linkerbeen 3 cm korter is dan zijn rechterbeen. Bovendien staat zijn enkel nog steeds niet helemaal recht. Het kan zijn dat hier nog aanvullende operaties nodig zijn om overmatige slijtage aan knie en heup te voorkomen. Voor nu is het echter belangrijk om eerst weer te leren lopen. Hiervoor zal Erik opnieuw gaan revalideren in Trappenberg, dit keer hoeft hij echter niet te worden opgenomen, maar kan hij twee keer per week poliklinisch behandeld worden, daarnaast gaat hij in Volendam aan de slag met zijn eigen fysiotherapeut én wordt meteen het zwemmen weer opgepakt.

Net als bij de hydrotherapie tijdens de eerste revalidatie, is het automatisme van de loopbeweging weer ver te zoeken. We zien dit iedere dag een beetje beter worden. Erik is inmiddels ook weer bijna iedere dag aan het werk, dit gaat de ene dag wat soepeler dan de andere, maar ook daarin boekt hij steeds meer progressie.

De periode die volgt kunnen we beschrijven als bijzonder. Voor het eerst sinds de crash zonder hulpmiddelen in de sportzaal van het revalidatiecentrum aan het badmintonnen. Een bijzonder moment, zeg maar gerust een mijlpaal. Het lopen ziet er best goed uit. Het harde trainen eist echter ook zijn tol, op een gegeven moment schiet ’s avonds bij het uitrekken van zijn schoenen de enkel uit de kom. De volgende dag voor onderzoek naar het AMC waar blijkt dat alles gelukkig nog op de goede plaats zit. Met het advies iets gas terug te nemen mag Erik weer terug naar huis. Erik geeft later aan dat hij bang was dat ze hem preventief een weekje gips zouden geven en besluit de eerste dagen niet te gaan zwemmen of fietsen.

Aan het einde van de week verminderd de pijn in zijn enkel en dus maakt hij ‘s avonds alweer plannen om te gaan fietsen. Met de laptop op schoot stippelt hij diverse fietsroutes uit en bespreekt de mogelijkheden. De angst voor een blessure heeft allang weer plaats gemaakt voor de onwrikbare wil om zo dicht mogelijk naar 100% herstel te komen. “Als de spieren in mijn enkel sterker worden, schiet hij niet meer uit de kom”. De problemen van de afgelopen week hebben een plekje gekregen, pushen is goed maar er moet respect zijn voor de limieten. Zaterdagmiddag gaat de wielrenkleding aan en stapt hij weer op de fiets, the only way is up!

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
136975



Deel 12: Weer met beide benen op de grond

De tweede revalidatie in Trappenberg verloop zeer goed, Erik is nu volledig uit het gips en mag zijn linkerbeen weer belasten. Ook deze keer ligt de nadruk op sporten, tijdens zijn eerste revalidatie speelde hij rolstoelbadminton, nu speelt hij weer badminton maar dan gewoon met beide voeten op de grond. Dit is een schril contrast met de prognose zoals hij gesteld was in Nijmegen; “Je zal waarschijnlijk nooit meer kunnen sporten, normaal lopen zal al moeilijk genoeg worden.”

Is deze verwachting uitgesproken door de arts om hem te triggeren, of zag het er daar werkelijk zo slecht uit. Gezien de gesprekken die ik zelf gevoerd heb met de arts, denk ik dat ze tevreden zouden zijn als er op het einde van de rit zonder hulpmiddelen zou kunnen worden gelopen. Naar maatstaven van het medisch team van het Radboud was het doel bereikt, voor Erik nog lang niet.

Zwemmen en fietsen, steeds grotere afstanden, steeds snellere tijden, er mist nog maar een ding en dat is lopen. Juist hiervoor is hij nu weer in Trappenberg. Het lopen gaat naar omstandigheden goed, het ziet er niet heel mooi uit, maar al snel blijven de krukken in de auto of thuis. Naast het bezoeken van de laatste competitiewedstrijd, had Erik nog een doel gesteld en dat was met Oud en Nieuw zelfstandig buiten kunnen staan om naar het vuurwerk te kijken. Dit doel is begin december al veilig gesteld. In plaats van tevreden achterover leunen met de behaalde resultaten groeit er een nieuw doel in Erik’s hoofd, Als je kunt zwemmen en fietsen, hoeft er nog maar een discipline aan te worden toegevoegd en je hebt een triathlon!

Een aantal mensen in zijn omgeving vragen zich af of dit serieus meent, of dat er misschien toch een steekje los zit. De mensen die dichter bij hem in de buurt staan weten wel beter, het gaat niet langer om weer terug te komen in de maatschappij, maar om het onderste uit de kan te halen. Er is maar een persoon in de wereld die aangeeft wat de grens is en dat is Erik zelf. Om de daad bij het woord te voegen wordt er ook een locatie en een datum gekozen, op 6 juli in 2017 zal Erik aan de start staan van de 1/8 triathlon van Hardenberg. Vanaf nu staat alles in het teken van dit doel.

Daar waar het Erik fysiek steeds beter af gaat, zijn er toch ook dingen die anders gaan dan gepland. Onze hond, een lieve trouwe labrador komt heel plotseling te overlijden. Ons maatje door dik en dun is er na 11 jaar van de ene op de andere minuut niet meer. Ook de relatie met Lisa overleeft uiteindelijk de crash niet, dat is voor zowel Lisa als Erik heel erg zuur. Lisa was van het begin betrokken bij het zijspan racen en was ook samen met mij in de pitstraat op het moment van de crash. Samen hebben we dingen meegemaakt waardoor je voor het leven aan elkaar verbonden bent. Ze maakte deel uit van een bijzondere periode uit ons leven en was ook deel van ons gezin. In de moeilijkste periode van Eriks leven tot nu toe, stond ze aan zijn zijde en was zijn steun en toeverlaat. De focus en keiharde wil om het onderste uit de kan te willen halen zijn aan de ene kant heel succesvol maar blijken op het relationele gebied destructief te zijn. Ik gun beide het allerbeste in het leven, dat blijkt helaas niet samen te zijn.

Het loopt ondertussen tegen de kerst en er wordt onverminderd getraind, toch roept ook het circuit een beetje in de verte. “Zou ik alweer kunnen karten?” Vraagt Erik zich af. Er is maar een manier om daar achter te komen, gewoon proberen. Op zaterdag 24 december rijden we naar Lelystad en boeken we een aantal heats. Het is droog, maar omdat het geregend heeft en behoorlijk fris is, ligt de baan er nat bij. Dit is het weer, waar Erik op de motor gek op was, maar op huurkarts met slicks, kon ik hem meestal wel de baas. Dit keer is Erik echter ontketent, vanaf de eerste meters rijdt hij bij me weg. Hij gooit en smijt met de kart alsof er nooit wat gebeurt is. Ik probeer hem bij te houden en zit er met een mengeling van trots en bezorgdheid achter. Na twee heats houden we het voor gezien, het was geweldig om weer eens op het asfalt te zijn!

De jaarwisseling…. We hebben in een jaar tijd meer meegemaakt dan anderen misschien wel in een half leven. We staan buiten met een glas champagne en toasten op een beter jaar. Als we ’s nachts thuis zijn, zijn we getuige van een van de spaarzame momenten dat Erik het niet trekt. Hij is letterlijk ziek van het afgelopen jaar, voor even is in bijzijn van een heel select clubje, onze dappere strijder een klein mannetje.

Wat een jaar…

wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
137074



Deel 13: Nieuw jaar, nieuwe kansen.

Na de oliebollen, champagne en het vuurwerk gaan we toch echt beginnen aan het nieuwe jaar, meteen weer zwemmen, Inmiddels draait Erik zijn hand niet meer om voor 2km. We gaan samen naar het zwembad toe, maar daar waar ik hem eerst nog redelijk kon volgen is hij inmiddels zoveel sneller dat we elkaar alleen nog maar zien bij het douchen en omkleden. Voor de triathlon, moet hij gaan trainen voor het zo goed mogelijk zwemmen over een afstand van 500 meter. We gaan niet langer op zoek naar een grotere afstand, maar naar het zo efficiënt mogelijk zwemmen over 500 meter.

Naast het zwemmen staan er ook ziekenhuis bezoeken op het programma, voor controle van zijn rug moet hij naar het Radboud UMC in Nijmegen. Tijdens zijn bezoek gaat hij naar de afdeling waar hij bijna twee weken heeft gelegen. Het is een vreemde gewaarwording, bijna geen herinneringen aan de plaats en ook de mensen herkent hij niet of nauwelijks. Daar waar Erik in het AMC een hele goede klik heeft met het team, heeft hij dat in Nijmegen totaal niet. Het medisch team aldaar heeft geweldig werk geleverd na de crash, maar heeft niet veel op met de sportieve doelstellingen die Erik heeft gesteld. Het herstel van zijn rug gaat gelukkig voorspoedig, de wervel is wat ingezakt maar het geheel wordt door de pennen en schroeven op zijn plaats gehouden. Van het Radboud uit, is er geen reden om hem verder onder behandeling te houden, tenzij Erik op termijn het metaal er uit wil hebben.

Vanuit Nijmegen wil Erik graag terug naar het stratencircuit van Oss, hij was al een keer eerder in de buurt, maar is er toen bewust niet naartoe gegaan. Samen met zijn moeder loopt hij langs de baan, wat op dat moment gewoon openbare weg is. Erik vond het bizar om de afstand te zien tussen de plaats waar het mis ging en waar hij uiteindelijk heeft gelegen. Ondanks dat er sneeuw lag, heeft hij in het gras nog wat stukjes van het zijspan gevonden.

Weer thuisgekomen blijft het gesprek in het Radboud aan hem knagen. Hij was daar primair voor zijn rug, maar omdat ze daar het complete dossier hebben is er ook over de andere blessures gesproken en over de mogelijkheden en onmogelijkheden die er zijn voor de nabije en verre toekomst. Drie dagen later staat er opnieuw een controle op het programma, dit keer bij Kerkhoffs in het AMC. Dit bezoek had niet beter getimed kunnen worden. Opnieuw een bijzonder open en eerlijk gesprek. Het herstel van Eriks Enkel is bewonderingwaardig goed, nog beter zelfs dan Kerkhoffs had ingeschat. Een nieuwe operatie aan zijn enkel lijkt op dit moment niet nodig, zoals het nu is, zou hij zelfs jaren door moeten kunnen. Kerkhoffs raadt Erik af om op dit moment iets te gaan doen aan zijn beenlengteverschil en raadt hem aan om met zooltjes in zijn schoenen te gaan experimenteren. Zijn advies aan Erik is om vooral een tijdje te gaan leven, kom over 9 maanden maar weer terug en dan zien we verder.

Dat weer lekker te gaan leven, dat klinkt als muziek in Eriks oren, hij vraagt zich al snel af of hij zou kunnen schaatsen en gaat naar de ijsbaan in Hoorn om er al vrij snel achter te komen, dat dit momenteel niet mogelijk is. Wat wel al eerder gelukt was, is karten, de eerste keer in een huurkart, maar het is nu een mooi moment om zijn eigen 125cc kart rijklaar te maken en richting het circuit te gaan. Erik krijgt van diverse kanten hulp aangeboden om de kart af te stellen enzovoorts. Hij kiest er echter voor om net als vroeger, samen met mij op pad te gaan. Net als de vorige keer is de baan halfnat, dit keer zijn we met onze eigen spullen en kunnen we regenbandjes gebruiken. Erik rijdt een paar sessies, gaat ook een paar keer in de rondte, maar dat mag de pret niet drukken. Door wat technische problemen, kunnen we niet de hele dag rijden, maar het smaakt zeker naar meer.

Nu rijden op vier wielen goed gaat, wil Erik het ook graag op twee wielen gaan proberen, niet op het circuit, maar onder begeleiding van een rijschool op de openbare weg. De prognose nooit meer kunnen motorrijden moet uit de boeken! Op 25 februari is het zover, thuis trekt hij zijn pak en laarzen aan om vervolgens naar de rijschool te gaan. Erik rijdt een half uurtje over het industrie terrein van Edam. Het schakelen gaat redelijk en de instructeur moet wel weet ik hoeveel keer tegen hem zeggen dat hij zijn knieën tegen de tank moet houden. Het mag de pret niet drukken, hij is het rijden niet verleerd!

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
137192


Deel 14: Doen waar je zin in hebt.

Kerkhoffs zei tegen Erik dat hij niet moest vergeten te gaan leven, ook dat is onderdeel van je herstel. Eriks leven bestond altijd al uit sporten om fit te blijven voor het racen. Een a twee keer in de week naar de sportschool en ook vaak op de fiets. Begin maart gaat Erik voor het eerst zonder begeleiding van zijn fysiotherapeut weer de sportschool in. Lekker trainen volgens je eigen plan in plaats van opdrachten doen voor herstel. Op zijn werk is hij ook weer volledig aan de slag en draait zelfstandig zijn eerste project sinds 8 maanden. Het is lekker om weer mee te doen.

Dit voorjaar staat een bezoek aan vrienden en familie in de VS en Canada op de agenda, op het moment dat de tickets geboekt moesten worden, vond Erik zichzelf nog niet sterk genoeg om dit avontuur aan te gaan. Hij wilde niet gebonden aan rolstoel of krukken naar de VS en besloot thuis te blijven. Erik en ik besluiten om ter compensatie samen iets anders te gaan doen, wat we nog op ons lijstje hebben staan.

We gaan naar Spanje om een van de voorjaarstests te bezoeken. We kunnen kiezen uit de F1 test in Barcelona, of de Moto2 en Moto3 test in Jerez. De keuze valt op Jerez, we vliegen op Faro in Portugal en pakken van daaruit een huurauto om naar het circuit te rijden. Het is prachtig weer, dik boven de 25 graden en dat begin maart. Eerst maar eens naar ons hotel en dan zien we wel verder. Als we zijn ingecheckt en een terrasje hebben gepikt rijden we naar het circuit, om daar het staartje van de trainingsdag te bekijken. ’s Avonds eten we in het hotel, we hebben het gevoel in een aflevering van Fawlty Towers te zijn beland, compleet met Manuel, wat op zich dan weer niet zo raar is in Spanje. In de avond maken we nog een wandeling door Jerez, waarna we onze hotelkamer weer opzoeken.

De volgende dag, gaan we na het ontbijt richting het circuit, we hebben via Evert Slager paddock toegang gekregen. Jarno Janssen komt ons ophalen en geeft ons een rondleiding bij RW racing. We zijn onder de indruk van het werk wat dit kleine team verzet. Daarna maken we een rondje door het rennerskwartier, waar we Anita en Steven Bendsneyder tegen het lijf lopen, die het leuk vinden om ons te zien. Een paar Nederlanders die op het vliegtuig stappen om even bij hun zoon te komen kijken. We struinen zo de hele ochtend langs de baan en gaan daarna in een restaurantje op het circuit eten. Terwijl we daar zitten, blijkt Fabio Di Giannantonio een tafeltje verder, moederziel alleen een bordje pasta te eten. Erik maakt een praatje met hem, lekker relaxed zo buiten de hectiek van een GP weekend. Na de lunch gaan we op het dak van het pitcomplex de trainingen verder kijken en maken veel foto’s. Hoewel we met onze kaarten eigenlijk geen toegang hebben tot de pitstraat, kunnen we vrijwel overal gaan en staan waar we maar willen.

Tegen het einde van de dag komen we Livio Loi tegen, hij heeft het niet makkelijk tijdens de voorjaarstrainingen en is zichtbaar blij ons te zien. Omdat er mensen van het team bij staan, kan hij niet echt vertellen wat hij er van vindt, dus gooien Erik en Livio het over een andere boeg en praten ze over van alles en nog wat niets met de voorjaarstrainingen te maken heeft. Daarna is het alweer tijd om het circuit te verlaten.

We besluiten die avond in de stad zelf te gaan eten, van het hotel krijgt Erik een fiets zodat hij niet hoeft te lopen. Als we een geschikt restaurant hebben gevonden, staat de ober er op dat we de fiets mee naar binnen nemen. Wij denken eerst nog dat deze in de gang mag blijven staan, maar nee stond uiteindelijk achter onze tafel in het restaurant. Ook dit diner is weer een verhaal op zich, we amuseren ons prima en gaan met kramp in de kaken uiteindelijk weer terug naar het hotel.

Op de laatste testdag zijn we ’s morgens alweer vrij vroeg op het circuit, van RW-Racing krijgen we te horen dat de meeste teams alleen in de ochtend trainen en als het warmer wordt de spullen gaan in-kratten. Wij moeten zelf die dag nog terug naar Faro, waar we nog een paar nachtjes blijven en besluiten in plaats van ’s avonds, in de middag naar Portugal te rijden. Vlak voor we vertrekken komen we Bo tegen, we hadden zijn ouders wel gezien, maar hem zelf nog niet. Hij heeft niet heel veel tijd, maar even bijpraten moet kunnen.

Halverwege de middag vertrekken we naar Faro, waar we nog een paar dagen de toerist uithangen. Een paar dagen er helemaal uit was een goed idee. Lekker genieten van het mooie weer en de sport waar we beide gek op zijn.

De accu is weer helemaal opgeladen!
Wordt vervolgd

« Gewijzigd: 02-04-2019 om 07:32:05 door Ben-Gunther »

     Reageer met citaat 
137601



Deel 15: Impossible mission?

Terug in Nederland bekijken we de afstanden die we gelopen hebben tijdens onze trip naar Spanje en Portugal, er zaten dagen tussen dat we meer dan 10 kilometer gewandeld hebben, dat is helemaal niet verkeerd, sterker nog het is iets om trots op te zijn.

Sportief gezien is de Ronde van Noord-Holland het volgende evenement waar Erik aan mee wil gaan doen. Hij schrijft in op de 40km, maar rijdt er uiteindelijk 60. Hij zat in een groepje aan de buitenkant en miste daardoor de afslag voor de 40km, hij kon kiezen uit remmen en omkeren, of meegaan met de groep. Hij kiest voor het laatste. Hij raakt uiteindelijk de aansluiting met het groepje kwijt en krijgt nog een lekker bui op zijn kop. De finish is op de schaatsbaan van Hoorn, waar het ijs inmiddels plaats heeft gemaakt voor beton. Behoorlijk gesloopt neemt hij zijn herdenkingstegel in ontvangst, deze trofee is in de pocket!

Naast veel fietsen en zwemmen bezoeken we ook OW cup en SOBW wedstrijden. Erik gaat ook af en toe mee met het DSRA Xperience team 2017, om te helpen met raad en daad. Een beetje vreemd is het wel om daar te zijn zonder mee te doen. Het zal wel even duren voordat, dat gesleten is. Op Zolder rijdt hij voor het eerst weer een rondje op een groot circuit, op zijn racefiets, dat dan weer wel. Samen met zijn nichtje Anna, die hem in de periode dat hij verpleegd moest worden veel heeft geholpen schrijft hij zich in voor de Amsterdam City Swim, 2 km zwemmen in open water voor een goed doel, dat geeft een goed gevoel

Het trainen voor de triathlon in Hardenberg gaat niet zo goed als gehoopt, het fietsen en zwemmen gaat heel erg goed, maar het lopen blijft achter. Erik komt er achter dat hij dit niet zonder hulp van buitenaf gaat redden en gaat op zoek naar een manier om zijn doel te bereiken. Uiteindelijk komt hij bij de Nederlandse Triathlon Bond, de NTB uit. Daar verwijzen ze hem naar de para-sport afdeling van hun organisatie, waar Erik in contact komt met de assistent bondscoach Jelmer van Waveren

Hij krijgt een uitnodiging om mee te komen trainen bij de para-atleten van de NTB. Het begint met zwemtraining en gesprekken. Jelmer raadt Erik aan om mee te doen aan “Zoektocht Paralympisch Talent” Hoe gaaf is dat? Hoewel de inschrijving eigenlijk al gesloten is, lukt het toch om een plaatsje te bemachtigen om daar op 1 juli mee te doen aan de talentendag.

’s Morgens voor we naar Papendal vertrekken fietsen we eerst nog een uurtje om de spieren los te krijgen. In Arnhem aangekomen is er eerst een inschrijving, daarna volgt een briefing met sporters en ouders/begeleiders. Er wordt uitgelegd wat het doel is van deze middag. NOC/NSF is op zoek naar mensen die het in zich hebben om in Tokyo aan de start van de paralympics te verschijnen. En daar dan ook nog serieus kans maken op een topklassering. Er worden geen doekjes omgewonden. Als je na evaluatie niets hoort, dan ben je blijkbaar geen materiaal waar men brood in ziet. De dag zal bestaan uit sportieve elementen, maar ook de mindset van de deelnemers wordt beoordeeld. Waarom ben je hier, heb je vrede met je beperking, of zit deze je in de weg, zeer confronterend. Na de briefing wordt iedereen die niet tot de staf van de sportbonden en of NOC/NSF behoort vriendelijk gevraagd te vertrekken. Astrid en ik gaan naar het restaurant verderop het terrein om te gaan lunchen. Het is een GP weekend en de tv staat aan in het restaurant, dus ook mooi even de kwalificaties kijken.

In de loop van de middag raken we aan de praat met een vader van een van de andere deelnemers, Mike Lingen. Mike is bij het uitzwaaien van vrienden mee gerend met de trein, gevallen en tussen het perron en de trein terecht gekomen. Wonder boven wonder overleeft hij dit bizarre ongeluk. Hij ligt een tijdje in coma, moet een onderbeen en een oor missen, maar begint daarna aan een indrukwekkende revalidatie. Het verhaal lijkt tot in detail op dat van Erik. Een man met een missie, vanaf dag een verder met de mogelijkheden en niet omkijken. Op het einde van de dag mogen we terug naar de sporthal en kunnen we zelf ook kennis maken met Mike, wat een held! Erik is bijzonder blij met hoe het gedurende de dag is gelopen. Het maakt hem eigenlijk helemaal niet uit of hij uiteindelijk wordt geselecteerd door een van de sportbonden of niet. Het mogen meedoen aan deze dag is een prestatie op zich, een veelvoud van wat door velen mogelijk werd geacht.

Mission accomplished!?

Wordt vervolgd.

« Gewijzigd: 04-04-2019 om 21:59:11 door Ben-Gunther »

     Reageer met citaat 
138358



Hoofdstuk 16: Let’s get this party started

Tijdens de NOC/NSF talenten dag werd aan de deelnemers gevraagd om indien er door een bond interesse in je getoond werd, er van je verwacht wordt dat je hoed dan ook een vervolggesprek met de betreffende sportbond zou aangaan, los van de richting die je zelf voor ogen hebt.

We trainen ondertussen stevig door, krachttraining in de sportschool, zwemmen en lopen, bijna iedere dag wordt er gesport. Op de zaterdagen traint Erik mee bij de Nederlandse triathlonbond, hier voelt hij zich enorm thuis. Binnen twee weken zou er reactie van de bonden moeten komen als er interesse zou zijn. We hebben eigenlijk niet heel veel verwachting. Het traject naar topsport was tot een paar weken geleden nog helemaal niet in beeld, dus ook als het hier zou stranden zou dat geen grote teleurstelling zijn, maar meer een mooie ervaring op zich.

Uiteindelijk tonen in de weken erna vier bonden interesse in Erik, de KNRB, KNWU, NTB en Nevobo. De eerste en vooral de laatste hadden we zelf zeker niet verwacht. Vier bonden, wat een geweldige waardering voor alle trainingsarbeid er verricht is in de afgelopen maanden. Het lijntje met de NTB is kort, Erik traint hier al en spreekt af dat hij bij de verschillende bonden gaat kijken en meetrainen om daarna een beslissing te nemen.

Op 15 juli mag Erik naar de Bosbaan in Amsterdam, waar een selectie van parasporters een dag onder begeleiding van de technische staf van de KNRB mag meetrainen. De dag begint met een briefing en daarna een warming-up in de zaal. Op roeitrainers wordt aandacht besteed aan zitposities en roeitechniek, daarna mogen de sporters het water op. Erik is ingedeeld in de “Vier met” er zijn ook een aantal mensen in een zogenaamde Skiff. Erik zou ook het liefst ook in een Skiff roeien, deze klasse is echter bedoeld voor sporters die in het geheel geen beenfunctie hebben.

Daar waar de ploeg van Erik lekker aan het trainen is, gaat het mis met een van de jongens die solo varen. Hij raakt in onbalans en slaat om, de boot blijft op zijn kop in het water liggen. Mike, de roeier heeft een dwarslaesie en zit vastgegespt in de boot. Het ziet er naar uit dat hij zichzelf niet loskrijgt. Ik sta op de steiger als dit gebeurd en maak aanstalten om het water in te gaan, terwijl ik mijn camera en telefoon aan de kant leg, zie ik dat een aantal andere sporters die aan de zijkant van de baan staan, het incident ook opmerken en eerder in het water zijn. Deze jongens helpen Mike uit de boot en brengen hem naar de steiger, waar ik hem samen met zijn oom en moeder op de kant help. Het loopt goed af, maar hij is wel enorm geschrokken.

Na het roeien is er een eindbespreking en de gelegenheid om een broodje te eten. Sporters en begeleiders zijn bij dit gesprek aanwezig. Terwijl we daar zo zitten tussen al deze sporters met een beperking, wordt het mij voor het eerst sinds het ongeluk te veel. Het feit dat we hier zitten, betekent concreet dat het niet meer goed komt. Hoewel we dit al weten sinds dag één, is dit toch op de een of andere manier de definitieve bevestiging. Na een wandelingetje door de gang, sluit ik me weer aan bij de groep waar de begeleiders van de KNRB staan te praten met de individuele sporters.

Erik vond het roeien een hele ervaring, maar vindt het sporten met meerdere mensen in een boot niet echt iets voor hem. De trainer waar Erik mee staat te praten heeft dit al vrij snel in de gaten, helaas is er geen mogelijkheid voor de Skiff. Er wordt wel gezocht naar een team voor de Vier met waarvoor ze het wel zien zitten om met Erik aan de slag te gaan. Erik vertelt open en eerlijk dat zijn hart ligt bij het individueel sporten, maar dat hij het ook geweldig vindt om met zo’n enthousiaste staf te mogen trainen.
Tijdens het eten, praten we met de andere sporters, iedereen heeft een verhaal, stuk voor stuk boeiende mensen. Mike is hier niet bij, hij blijkt na het omkleden naar huis te willen en is inmiddels op het parkeerterrein. We lopen nog even na hem toe om te horen hoe het gaat, hij is nog steeds behoorlijk aangeslagen maar gelukkig verder ok.

Tegen het einde van de dag nemen we afscheid van de staf die ons de hele middag begeleid heeft. Hier krijgt Erik een van de mooiste complimenten die je, je maar kunt bedenken. “Erik, ik zie je in Tokyo!”

Wordt vervolgd…
     Reageer met citaat 
139228



Deel 16: Bicycle Race.

De Triathlon in Hardenberg was dan misschien iets te ambitieus ingezet, maar daar waar één deur dicht gaat, gaat altijd een andere weer open. Achter iedere deur schuilt een verrassing en liggen nieuwe kansen.

De volgende sportbond waar Erik voor uitgenodigd is, is de wielerunie KNWU. In plaats van een special trainingsdag, zijn er open trainingen waar je aan mee kunt doen. Erik gaat twee keer naar Papendal om zo’n open training bij te wonen. De sprintonderdelen gaan meteen lekker, de langere ritten zijn wel even wennen. In Noord-Holland is nagenoeg alles vlak. Je komt op zijn hoogst een dijkje tegen. In de omgeving Arnhem is het landschap wat glooiender, dat is wel even wennen. Na de open trainingen wordt Erik uitgenodigd om deel te nemen aan een tijdrit. De KNWU registreert alle tijdritten en spiegelt deze door middel van een bepaalde omrekenfactor naar een kilometertijd. Op deze manier kun je de door de tijd heen je progressie zien en bovendien in de statistieken opzoeken.

Samen rijden we naar Arnhem, waar Erik zijn fiets prepareert en zich warm fietst, even lijkt het net of we weer in de paddock zijn. Erik komt terug fietsen en meldt dat er iets niet goed is aan de voorkant van zijn fiets. We halen het voorwiel er uit en komen er achter dat een lager niet helemaal fris is. We pakken een ander voorwiel uit de auto en gaan weer verder met de warming up. Erik zit ongeveer halverwege de pool van rijders, dus wachten we bij de start tot we aan de beurt zijn. De rit zelf verloopt voorspoedig, Erik doseert zijn krachten goed en rijdt het parcours zoals hij gepland heeft. Na de tijdrit verzamelen de renners zich, waar een deel in de auto stapt en een ander deel waaronder Erik besluit om terug te fietsen naar Papendal.

In Papendal wordt de tijdrit besproken, voor de renners die deel uitmaken van de selectie wordt de kilometerscore beoordeeld. Is er progressie of juist niet, wat is de reden van het beter of slechter presteren enzovoorts. Voor de rijders zoals Erik ligt de nadruk op de ervaring op zich en wordt uitgelegd hoe de score opbouw is bedoeld en wat de renners daar zelf aan hebben. Na afloop van de dag, vergelijken we de sportbonden waarmee we hebben gewerkt. De benadering van de KNWU is anders dan bij de NTB of KNRB, de werkwijze van de triathlonbond past vooralsnog het beste. We zijn op zoek naar de juiste begeleiding, daar waar we in de motorsport wel wisten hoe we dingen moesten aanpakken zijn we nu zoekende naar de juiste handvaten.

De tijdrit was zó leuk om te doen, dat Erik zich inschrijft voor de Kermistijdrit van Volendam het parcours maakt deel uit van een stuk wat we vaker fietsen, bekend terrein dus. De tijdrit staat gepland op 31 augustus, het staartje van de zomer. Daar is op de betreffende dag niets van te merken. Het is compleet herfst, koud, striemende regen en harde wind vormen het decor. Ondanks dat gaat Erik er vol enthousiasme in. Hij is de enige beperkte renner in het veld en zit voor wat de tijd betreft in de achterste regionen. Het doet Erik zichtbaar goed om weer in competitie te zijn.

Het leven van Erik bestaat steeds meer uit sporten, twee keer in de week zelfstandig zwemmen een keer in de week meetrainen bij de triathlonbond en minimaal twee keer in de week naar de sportschool waar naast krachttraining ook trainen op de loopband steeds beter gaat. Hardenberg kwam te vroeg, maar Erik is er van overtuigd dat hij nu wel in staat is om 1/8 triathlon succesvol af te ronden. Hij komt uit bij de triathlon van Wommels half september, er is nog ruimte dus meteen inschrijven, It Giet Oan!

Voor het zover is staat de Amsterdam City Swim nog op de agenda. Op zondag 3 september is het zover. Samen met zijn nichtje Anna, haar ouders mij en zijn moeder gaan we naar Amsterdam, terwijl de zwemmers worden ingedeeld en aan de voorbereiding beginnen zoeken wij een terrasje op. We zijn trots op onze kids die ondanks hun eigen uitdagingen energie over hebben voor een evenement als dit. Zodra de eerste zwemmers het water in gaan, zoeken wij een plekje om te kijken, we vinden een mooie stek bij de laatste brug voor de finish. De deelnemers hebben tags voor tijdwaarneming bij zich, middels een app kun je de boel volgen. Erik gaat als een speer door de eerste twee sectoren, daarna zakt het tempo wat. Anna heeft meteen bij de start kramp en zit niet bij hem in de buurt. Erik komt als eerste aan de finish, Anna volgt later.

De twee kilometer zwemmen door de grachten van Amsterdam geeft vertrouwen voor het open water zwemmen over twee weken in Wommels.

Wordt vervolgd.

« Gewijzigd: 13-04-2019 om 06:54:27 door Ben-Gunther »

     Reageer met citaat 
139572



Hoofdstuk 17: You can do anything you set your mind to!

Begin september is een drukke periode, de kroon op alle inspanning moet Wommels worden, een grote persoonlijke overwinning misschien wel de grootste tot nu toe.

Erik vertelt hier zelf het volgende over:
“Vrijdag ochtend vertrek ik naar Rotterdam om als toeschouwer het WK (Para)Triathlon bij te wonen. Ik ben benieuwd hoe alles in z'n werk gaat en wil natuurlijk de Nederlandse deelnemers aanmoedigen. Het was een geweldige belevenis, na een leuke ochtend en voormiddag ben ik terug naar huis gegaan, om wat rust te pakken. Ik was in navolging van de talentendag uitgenodigd om een keer mee te trainen met de nationale B-selectie van het para-volleybal team. Het kwam misschien niet perfect uit, voor wat betreft timing, maar omdat er gevraagd was om iedere uitnodiging te honoreren, wilde ik dit niet langs me heen laten gaan.

De volleybal training ging erg goed, ik kon de uitleg die ik kreeg goed toepassen en vond het erg leuk om te doen. Wel kreeg ik last van de zijkant van m'n enkel maar met wat tape en een handdoek was dat op te lossen. Op het einde van de training was er een evaluatie, iedereen was tevreden over het niveau. Als klap op de vuurpijl kreeg ik een plek in de B-selectie aangeboden en ook in een plek binnen een 2de divisie team. Dit had ik niet verwacht, natuurlijk had ik op school en op het strand wel eens gevolleybald, maar competitie had ik nooit eerder gespeeld. Daarna naar huis en naar bed, om de volgende ochtend fit aan de start te staan in Wommels.”


Zaterdagochtend laden we de spullen in de auto en rijden naar Friesland. Na inschrijving, en het in orde maken van het materiaal hebben we nog tijd over om de startplaats van het zwemmen te verkennen. Langzaam maar zeker begint de spanning zich op te bouwen, straks het water in, zo goed mogelijk zwemmen, lekker fietsen en dan de grootste uitdaging, hardlopen.

Na het startschot, moet Erik het alleen doen. Eenmaal in het water, zijn de eerste meters dringen geblazen. Erik wurmt zich tussen alle armen en benen door om zich een plaatsje te verwerven en in zijn slag te komen. Al snel blijkt dat het water te koud is voor de zwemkleding die Erik heeft uitgekozen, zijn halve wetsuit is niet voldoende om op temperatuur te blijven. Dit had Erik niet verwacht, twee weekjes eerder in Amsterdam was het water warm genoeg. De harde regen van de laatste dagen heeft de temperatuur van het ondiepe polderwater snel laten dalen. Door zijn slag van borstcrawl in schoolslag te veranderen weet hij er nog het beste van te maken, maar het tempo is daardoor niet zo hoog als gepland. Na het zwemmen zo snel mogelijk over het glibberige pad naar de wisselzone om op de fiets te stappen.

Het wisselen gaat niet helemaal zoals gepland, Erik pakt de verkeerde ingang en mist daardoor bijna de tijdlus. Gelukkig ziet een van de vrijwilligers dit en stuurt hem meteen de goede kant op, al met al een klein minuutje verloren. Eenmaal op de fiets, gaat het meteen lekker. Erik heeft een goed ritme en weet veel van de mensen die hem tijdens het zwemmen voorbij waren gegaan weer terug te pakken. Terug in de wisselzone zit hij één minuutje boven zijn vooraf gestelde tijd, het doel was de eerste twee onderdelen binnen één uur af te ronden, hij zit op dit moment op 1.01.

Het laatste deel, het hardlopen is de grootste uitdaging, na het verlaten van de wisselzone heeft Erik hier nog 59 minuten voor. Tijdens het laatste deel mag ik met hem meelopen, deze uitdaging gaan we samen aan. Het streven is een gemiddelde van 6 km te lopen, dit lukt in de eerste twee kilometer vrij aardig. Hoewel Erik’s hartslag redelijk blijft, begint zijn gezicht steeds meer te tekenen. Het lopen gaat zeker niet vanzelf. Het is goed dat we samen lopen, soms zakte het tempo in, maar er is steeds weer een stukje motivatie te vinden om door te gaan. We hebben het gehaald tot hier, opgeven is geen optie. Op ongeveer halverwege de afstand is een drinkpunt, dit geeft Erik weer een duwtje in de rug waardoor het tempo weer wat kan worden opgeschroefd. Op twee derde van de afstand is een grote loopbrug, waarna we weer terug gaans. Eenmaal in Wommels zetten we aan voor een hoger tempo, de run naar de streep is echter nog te ver om dit helemaal vol te houden. Na nog een stuk wat kalmer aan te lopen hebben we toch energie voor een eindsprint naar de streep, waar Erik met applaus wordt binnengehaald door de sporters die hem tijdens het lopen hadden ingehaald. Zijn verhaal was inmiddels bij heel wat sporters rond gegaan, het is een mooi onthaal.

We did it! Erik rond zijn eerste 1/8 triathlon af in 1 uur 54 minuten en 55 seconden. Doelstelling om binnen twee uur te blijven is ruimschoots gelukt. We've escaped our capture!

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
140281



Hoofdstuk 18: The next level

De triathlon van Wommels was niet bedoeld als eindpunt, eerder als begin van iets nieuws. Erik heeft zijn keuze gemaakt en gaat er voor bij de NTB. Hij traint hiervoor bijna iedere dag, deels zelfstandig en deels bij de triathlon bond. Om duidelijk te krijgen waar we staan zal Erik geclassificeerd moeten worden. Bij het para sporten, wordt gebruik gemaakt van classificering om de sporters zo goed en gelijkwaardig mogelijk te kunnen indelen. Erik gaat hiervoor een dag naar Sittard, waar zijn medisch dossier wordt doorgenomen en diverse tests worden afgenomen. Goed nieuws, Erik kan worden ingedeeld als parasporter bij de NTB, hiermee is een belangrijke horde genomen.

Vanaf dit moment wil de NTB ook stappen maken en gaan ze aan de slag om te kijken waar Erik de meeste support nodig heeft. Het is voor niemand een verrassing dat dit het looponderdeel is. De bondscoach zegt dat Erik zich daar niet te veel zorgen over moet maken. Het lopen is voor meer parasporters een uitdaging, het gaat er niet om dat het er elegant uitziet, maar dat het effectief is. Om de afrol van zijn voet te verbeteren krijgt hij het advies om een speciale hardloopschoen te gebruiken. Dit helpt hem weer een stukje naar voren. Het trainingsschema bij de NTB, verwacht dat er drie keer in de week, onder begeleiding van de bond getraind wordt, de zaterdag was al vast onderdeel, maar er komen in ieder geval twee werkdagen bij.

Hier komt een uitdaging om de hoek kijken, op dit moment heeft Erik een full time baan, dit valt niet te rijmen met het trainingsschema zoals er nu wordt neergelegd en dit is nog maar het begin. Straks zullen er ook nog wedstrijden bij gaan komen. Erik gaat het gesprek aan met zijn werkgever, wat zijn de mogelijkheden om minder te gaan werken en hoe kijken we naar de toekomst, als er nog meer tijd nodig is om de sportieve doelstellingen te halen. Dit blijkt een moeilijk verhaal te worden. Zijn werkgever heeft hele andere plannen en wil juist dat Erik zich méér gaat inzetten voor de organisatie, in de vorm van studie en re-integratie naar zijn oorspronkelijke functie. Het wordt al vrij snel duidelijk dat hetgeen Erik graag wil, op dit moment niet door zijn werkgever kan worden gefaciliteerd. Samen komen ze tot de conclusie dat het beter is om de samenwerking te beëindigen, geen makkelijke beslissing maar op dit moment wel de beste oplossing.

Vanaf nu gaat er nog een tandje bij, nog meer trainen aan de slag met de juiste voeding enzovoorts. Nu Erik veel fietst besluiten we een keer de afsluitdijk te fietsen. Deze dijk hebben we ontelbare keren met de auto gereden op weg naar Assen. Het lijkt een saaie rit, maar er zit toch meer in dan je zou denken. Om te beginnen is hij in tegenstelling tot wat je zou denken niet vlak, daarnaast moet je een aantal keer de dijk op en af. Een ander aspect is de wind, het waait er altijd en het kan zelf zo zijn dat het aan de ene kant een andere richting heeft dan aan de andere kant.

Op een mooie zaterdag starten we in Den Oever aan onze rit. Erik heeft een veel betere conditie dan mij, we wisselen af en toe van kop en houden een mooi tempo aan. Halverwege neemt Erik een tussensprint om later weer terug te zakken zodat ik weer in zijn wiel kan komen. Bij Kornwerderzand gaan we even zitten om wat te eten. Erik is nog zo fris als een hoentje, maar het beste is er bij mij wel af. We besluiten dat we op de terugweg niet wisselen, maar dat Erik de hele rit op kop rijdt. Na een kwartiertje stappen we weer op om terug te rijden naar Den Oever. Het eerste stuk hebben we tegenwind, ik ben blij dat ik bij Erik in het wiel ziet en weet mijn hartslag vlak te houden. Tegen het einde kan ik het toch niet laten en pak de kop over als ik vindt dat het wel wat harder mag. Deze opleving houdt echter geen stand tot de sluizen, Erik komt mij na een paar kilometer weer voorbij met een grote grijns op zijn gezicht. Eenmaal in Den Oever zien we dat we ondanks de tegenwind en vermoeidheid sneller hebben gereden dan de heenrit. Nadat we de fietsen op de auto hebben gezet pakken we nog een terrasje, dit moeten we zeker nog een keer doen!

Fietsen, zwemmen, hardlopen en volleyballen, toch blijft het circuit ook nog steeds een beetje roepen. Zaterdag 22 oktober is het dan zover, tijdens de demo dag van de DSRA stapt Erik als bakkenist in de Xperience combinatie, hij rijdt een aantal ronden met de huidige coureur Rogier Weekers en daarna met Jarno Bouius, waarmee hij in 2016 in Oss gecrasht is. Tot slot rijdt hij ook nog een paar rondjes als bakkenist met Wout Vermeule. Zonder de intentie te hebben om weer te gaan racen was dit een geweldige dag, de cirkel is rond.
     Reageer met citaat 
140662



Deel 19: Donderslag bij heldere hemel.

Nu Erik zijn focus compleet op het sporten heeft gelegd en deel uitmaakt van de selectie bij de NTB, worden er plannen gemaakt voor het komende seizoen. Het plan is om hem de komende tijd klaar te stomen voor nationale wedstrijden zodat hij ervaring op kan doen. Afhankelijk van het tempo zal hij vervolgens internationale wedstrijden gaan spelen en is het uiteindelijke doel Tokyo. Dit laatste houden we vooral binnenskamers, hoewel alles in een stroomversnelling is geraakt, is Erik nog echt een nieuweling in de sport en willen we geen verwachtingen scheppen die niet waargemaakt kunnen worden.

Om het hardlopen te verbeteren, zijn we twee keer in de week te vinden op de loopband in de sportschool. Daar waar we in Wommels het nog niet volhielden om 5 kilometer hard te lopen, lukt dat in de sportschool inmiddels wel. Ik moet zelf flink aanzetten om hem bij te houden, zijn stijl wordt ook steeds beter. In de eerste instantie was zijn pas heel onrustig, maar hoe meer we trainen hoe stabieler het wordt. Een gemiddelde van 8 kilometer per uur is inmiddels geen probleem meer.

Naast het trainen voor de NTB, heeft Erik inmiddels ook een aanbieding liggen om mee te trainen bij de B selectie van de Nederlandse Volleybal Bond. De trainingsdagen daar staan niet in conflict met die van de NTB, dus in principe moet het mogelijk zijn om dit er bij te gaan doen. Erik meldt zich bij de Volleybal vereniging van Zaandam om mee te gaan trainen en speelt al snel zijn eerste toernooi. Dit gaat lekker, het is voor Erik wel heel erg wennen om in een team te spelen. Hij is bloedfanatiek en verwacht dat iedereen zich volledig inzet. Het contrast met individueel sporen is groot, het gaat er niet langer om of je zelf de beste bent, maar of je samen het beste uit je team kan halen. Het is boeiend om dit vanaf de zijlijn te bekijken.

Vanuit NeVoBo krijgt Erik al snel het verzoek om zich aan te sluiten bij het team van Spaarnestad in Haarlem. Dit team komt uit in de eerste en tweede divisie en speelt daar jaarlijks mee in de top van de competitie. Hier kan hij sneller en beter groeien dan in Zaandam, Erik krijgt dit verzoek op maandagmiddag, de bondscoach heeft al contact met de trainer van Spaarnestad gehad en nog diezelfde avond vertrekken we samen naar Haarlem om daar een training mee te draaien. Hij traint mee met de mensen van de tweede divisie en past er meteen lekker tussen, als je niet beter wist, zou je niet zeggen dat hij nieuw is. Na afloop van de training drinken we nog wat met de teamleden. Ze zijn blij met een jonge sporter als Erik en zijn nieuwsgierig naar zijn verhaal, hoe is hij hier terecht gekomen.

Vooralsnog zijn triathlon en volleybal goed te combineren, de ene sport is heel fysiek, de ander juist heel technisch. Zolang het volleyballen niet ten koste gaat van zijn doelstellingen bij de NTB wil Erik inzetten op beide sporten. In de laatste weken van het jaar is de intensiteit van de trainingen bij de NTB wat lager, het omgekeerde is aan de orde bij NeVoBo, daar wordt flink aan de weg getimmerd in de aanloop naar het WK van 2018 welke in Nederland zal plaatsvinden. De overstap naar Spaarnestad zorgt ervoor dat Erik op een hoger niveau kan trainen, de bondscoach wil daar nog een schepje bovenop doen door Erik ook mee te laten trainen bij ALLVO in Almere. Dit team speelt in de eredivisie en heeft diverse internationals in de gelederen. Het is allemaal een beetje onwerkelijk. Drie maanden geleden stond volleybal nog helemaal niet op de agenda en nu mag hij meetrainen bij een eredivisie team.

In de laatste weken van 2017 staat een bezoek aan Kerkhoffs gepland in het AMC, het is alweer een hele tijd geleden dat hij daar is geweest. Erik gaat er vol vertrouwen heen, hij is fitter dan ooit, loopt goed en heeft geen klachten. Het gesprek met Kerkhoffs neemt echter een hele andere wending dan verwacht. Nadat Erik zijn ambities op tafel heeft gelegd, wordt hij geconfronteerd met de prognose van Kerkhoffs. De arts is zwaar onder de indruk van de weg die Erik is gegaan en hoever hij is gekomen. Hij is er van overtuigd dat Erik zijn doelstelling zou kunnen halen, maar ook dat dit het definitieve einde van zijn enkel betekent. Na Tokyo is het dan ook echt klaar en moet je, je voet missen. Dit komt binnen als een donderslag bij heldere hemel. Alles maar dan ook werkelijk alles, inclusief je baan is opzij gezet voor de sport en dan net als je goed en wel het plan hebt uitgesproken, worden je keihard onderuit gehaald DAMN, DAMN, DAMN!!!!

Wordt vervolgd.

Pagina's: 1 ... 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47


Snelle navigatie: