Erik Günther (Aka Kikkie95) favoriete topics

Moderator: RG500IU

Pagina's: 1 ... 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47

Topic: Erik Günther (Aka Kikkie95) (414986 keer gelezen)
     Reageer met citaat 
142754



Deel 23: Welke route is de juiste, april 2018

Toch nog een afspraak met Kerkhoffs, we zijn blij dat hij weer op ons pad komt. We hebben deze man leren kennen als iemand die zegt wat hij er van vindt zonder het mooier te maken dan het is. Het heeft wat voeten in de aarde voor er wekelijk een datum in de agenda staat, maar uiteindelijk wordt er ruimte gemaakt in zijn drukke agenda en gaat Erik met zijn moeder, die hem altijd begeleid bij zijn bezoeken, naar het AMC.

Ondanks dat het dossier bekend is, mag Erik opnieuw uitleggen hoe het met hem gaat, welke route hij wil bewandelen en waarom. Kerkhoffs ziet het amputeren van zijn voet als allerlaatste optie en is van mening dat Erik nog niet op dat punt is aangeland. Zonder er doekjes om te winden zegt hij, dat hij niet van plan is deze ingreep uit te voeren. Als alternatief wil hij het gewricht compleet fixeren, Kerkhoffs is er van overtuigd dat hij dit succesvol kan doen. Erik heeft zijn twijfels, maar zijn vertrouwen in deze arts is groot. Samen praten ze een tijdje over de pro en contra’s van de opties die er liggen. Kerkhoffs schuwt daarbij niet het randje op te zoeken en Erik te vragen of zijn motieven wel zuiver zijn en niet alleen bedoeld om zijn sportieve ambities veilig te stellen. Het zijn uiteindelijk legitieme vragen die gesteld moeten worden en ook binnen ons gezin onderwerp van gesprek zijn geweest.

Het wordt Kerkhoffs duidelijk dat Erik meer nodig heeft dan één gesprek om tot een goed besluit te komen. Hij verteld dat hij in zijn carrière inmiddels meer dan 40 enkels compleet heeft gefixeerd en dat bij al deze mensen de voet behouden is gebleven. Hieronder zaten ook sporters en mensen tussen die na een ongeluk zwaar trauma hadden opgelopen. Hij vraagt Erik om wat geduld te hebben zodat hij hem in contact kan brengen met een aantal jonge sportieve mensen die door hem op deze manier behandeld zijn. Erik wil graag met deze mensen in gesprek en samen besluiten ze eerst deze route te gaan bewandelen vóór er beslissingen genomen worden.

Kort na het bezoek aan het AMC, staat er een Volleybaltoernooi op het programma, Erik gaat hier met zijn vriendin naartoe. Anders dan met het racen kom ik later op de dag om vanaf de tribune de wedstrijden te bekijken. Een van de teams die meespeelt in het toernooi is die van het militaire team uit Doorn. Deze sporters hebben hun thuisbasis op het militair revalidatiecentrum, het is tevens de thuisbasis van het nationale team. Een aantal van deze sporters maakt net als Erik deel uit van de nationale selectie. De verschillende sporters trekken veel met elkaar op en zijn ook op de hoogte van elkaars beperkingen. Vanaf de tribune zie ik dat Erik tussen de wedstrijden door veel contact heeft met een van de spelers van het militaire team. Ik kan van afstand niet zien waar het over gaat, maar tegen het einde van de dag wordt het duidelijk.

De speler waar Erik mee stond te praten heet toevalligerwijs ook Erik, hij heeft zwaar trauma aan zijn beide enkels. Net als bij Erik is het gewricht totaal vernield en had steeds grotere pijnklachten, waardoor zijn mobiliteit steeds minder werd. Beide mannen zitten zonder dat van elkaar te weten in hetzelfde traject. Als er medisch gezien geen zicht is op een oplossing voor de pijn en er niet fatsoenlijk gestaan kan worden, dan hebben de voeten geen functie, maar zijn ze eerder een belemmering. Ook deze Erik was zover dat hij hierover in gesprek was met zijn artsen en begeleiders.
Bij hem kwam vanuit het militair revalidatiecentrum een mogelijke oplossing, deze techniek is vanuit de Verenigde Staten via de Groot Brittannië in Doorn terecht gekomen. Hij zit in een pilot project en is daar behoorlijk enthousiast over. Hij is zo enthousiast, dat hij aan Erik moet denken, als dit een oplossing is voor mijn beide enkels, dan moet Erik daar ook van weten.

Erik vertelt mij dit verhaal aan het einde van de dag, hij ziet het als een kans waar hij iets mee moet. Ik zie het eigenlijk helemaal niet zitten, nóg een optie erbij, nóg verder weg van een beslissing en dit terwijl de opties die er nu al liggen complex genoeg zijn. In deze periode heb ik het moeilijk met de situatie. Ik heb Erik gezegd altijd zijn beslissingen te respecteren en hem te helpen waar ik kan, vanaf de dag van de crash tot vandaag heb ik die belofte altijd ingelost, de ene keer is het makkelijker dan de andere.

Erik wil alle opties serieus afwegen en maakt een afspraak in Doorn.

Wordt vervolgd.

« Gewijzigd: 26-04-2019 om 15:33:48 door Ben-Gunther »

     Reageer met citaat 
143426



Deel 24 een andere route ( Mei 2018 )

Erik maakt een afspraak in MRC Aardenburg in Doorn, hoewel dit een militaire kliniek is, worden er ook burgers behandeld. In aanloop naar de eerste afspraak in Doorn, verdiep ik me in de achtergrond van de oplossing die we gaan onderzoeken. Het verhaal achter deze oplossing begint in de Verenigde Staten, tijdens de missies in Afghanistan krijgen de militairen veel te maken met letsel aan voeten en benen doordat er op grote schaal bermbommen worden ingezet door de tegenstanders. Veel soldaten raken hierbij een voet of been kwijt. Er zijn ook soldaten waarbij de gewrichten wel beschadigd raken, maar er geen directe reden voor amputatie is.

De militairen die een ledemaat moeten missen, kunnen na vrij korte tijd revalideren en met behulp van een prothese de draad van het “normale” leven weer oppakken. Sommigen kunnen zelfs in actieve dienst blijven. Voor de militairen die hun ledematen weten te behouden verloopt het proces vaak de andere kant op. Deze mensen houden zware pijnklachten, moeten daarvoor pijnstillers gebruiken, kunnen steeds slechter lopen en raken daardoor steeds meer geïsoleerd. Vanuit deze groep komt steeds vaker het verzoek om een voet of onderbeen te amputeren. Het stuit de chirurgen in de VS tegen de borst dat er zovéél amputaties moeten worden uitgevoerd. Dit moet toch op een of andere manier beter kunnen.

Vanuit de hoek van defensie krijgen revalidatieartsen en instrumentmakers de opdracht om te onderzoeken wat er mogelijk is om zonder te hoeven amputeren, de pijnklachten weg te nemen én mobiliteit terug te herwinnen. Omdat er géén druk van investeerders of verzekeringsmaatschappijen achter dit project zitten, kunnen deze mensen vrijuit hun gang gaan en komen uiteindelijk met een oplossing die er zó simpel uitziet dat je, je afvraagt waarom dit er niet véél eerder was.

Hoewel de oplossing er simpel uitziet, zit het toch zeer doordacht in elkaar. Het geheel bestaat geheel uit carbon, beginnend bij een voetbed, daaraan een staaf die de energie doorgeeft en aan de bovenzijde een constructie die net onder de knie het onderbeen omsluit. De oplossing wordt een orthese of exoskelet genoemd. Het neemt de functie van de enkel over zonder hem te verwijderen.

Na het lezen van een aantal artikelen en het kijken van filmpjes wordt ik steeds enthousiaster, dit is niet de zoveelste optie om te overwegen, maar juist één van de betere dingen die we op dit moment kunnen aangrijpen. Als dit op het einde van de rit niet werkt, hebben we nog steeds alle andere opties over omdat het in het geheel niets met het gewricht zelf doet.

De oplossing staat in Nederland nog in de kinderschoenen, in de VS en UK wordt het al veelvuldig ingezet, Erik is de vierde Nederlander én eerste burger die er mee aan de slag gaat. In Doorn wordt eerst bekeken óf de oplossing geschikt is voor de voet van Erik. Het doel is om de orthese om de huidige situatie te construeren, het heeft een puur ondersteunende functie en geen enkele corrigerende. Dat wil zeggen dat de positie van de voet niet wordt aangepast om hem recht te zetten, dit zou alleen maar druk én pijn veroorzaken. Goed nieuws! Het is mogelijk om deze oplossing toe te passen op Erik zijn situatie.

Met dit nieuws gaan we terug naar Kerkhoffs en Eriks revalidatiearts in Huizen, de laatste zal de aanvraag in gang moeten zetten om het een en ander op te kunnen starten. Kerkhoffs geeft aan nog niet eerder van deze oplossing gehoord te hebben, maar vindt het een prima idee om dit eerst te gaan toepassen. Zijn revalidatiearts kijkt er echter anders tegenaan, ze vindt het “Oude wijn in nieuwe kruiken” Een beugel om je been is niets nieuws onder de zon. Het is te kort door de bocht om het hier te laten stranden en spreekt met Erik af dat ze contact gaat zoeken met het revalidatiecentrum in Doorn om zich verder te laten informeren over de Ideo Brace.

De beide revalidatieartsen blijken oud studiegenoten van elkaar te zijn, hierdoor is vrijwel meteen het ijs gebroken. Samen bekijken ze de mogelijkheden waarna het door zijn revalidatiearts niet meer wordt gezien als een oude toepassing met nieuwe materialen, maar een hypermodern exoskelet met kansen om zonder amputatie weer verder te kunnen.

Eriks revalidatiearts schrijft een aanbevelingsbrief waarmee we naar onze zorgverzekering kunnen, de Ideo Brace zit niet in het verzekeringspakket omdat het niet officieel in Nederland wordt toegepast. We hopen dat het vergoed gaat worden, maar anders gaan we het hoe dan ook doen, dat geld komt er wel!

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
143674



Deel 25 De man met de hamer ( juni 2018 )

De aanvraag voor vergoeding van de orthese is ingediend, we hebben er vertrouwen in dat dit goed komt en mocht dit niet gebeuren dan gaan we aan de slag om het op een andere manier te financieren.

Wachten is een beetje het sleutelwoord in deze fase, het reguliere volleybal seizoen is ten einde, half juli is het WK. Erik heeft het niet gehaald tot de selectie, het zou ook wel heel bijzonder zijn geweest als hij binnen één jaar na zijn debuut al op een WK zou kunnen acteren. Erik mag wel meedoen aan een ander internationaal evenement, het Dutch Tournament in Assen, op deze manier krijgt hij toch de kans om ervaring op te doen tegen buitenlandse teams.

De afgelopen periode heeft veel van ons gezin, maar van Erik in het bijzonder gevergd. We vinden het dan ook niet vreemd dat nu de teugels een beetje vieren, Erik sneller moe is dan gewoonlijk, hij heeft ook een paar keer kort achter elkaar last van een keelontsteking. Eerst maar wat uitrusten en weer opknappen, zodat je er straks tijdens het toernooi staat en daarna je debuut kan maken bij Allvo in de Eredivisie. In plaats van weer fit te worden, krijgt Erik naast vermoeidheidsverschijnselen ook last van vreemde uitslag op zijn lichaam. Toch maar naar de huisarts die meteen het vermoeden heeft dat Erik ziekte van Pfeiffer heeft, dit wordt na een bloedonderzoek bevestigd.

Terugkijkend loopt hij hier, zonder het te weten, waarschijnlijk al een tijdje mee rond. Vlak na het stellen van de diagnose is het op zijn hevigst, Erik is een week heel erg ziek, slaapt heel veel en verliest veel gewicht. Van nature is hij al niet zwaar, maar nu zakt zijn gewicht naar onder in de 60kg Dat is voor zijn doen wel heel laag. De vorm van Pfeiffer die Erik heeft is vrij agressief, het nadeel hiervan is dat je er erg ziek van bent, het voordeel is dat je er sneller vanaf kan zijn. Na een week of anderhalf echt goed ziek te zijn geweest begint Erik alweer op te krabbelen. Sporten kan nog niet, maar weer werken vanuit huis en zelfs af en toe naar de zaak gaat alweer vrij snel.

Erik hoopt zelf alsnog mee te mogen doen met het Dutch Tournament, de medische staf van NeVoBo vindt dat niet verantwoord en geeft te kennen dat dit niet gaat gebeuren. Het is jammer, maar verder niets aan te doen. In plaats van zelf sporten, gaat Erik naar het WK als toeschouwer, ook gaan we samen naar de Dutch TT, lekker MotoGP kijken met vrienden en bekenden. De zomer van 2018 wordt gebruikt om de accu weer op te laden, er ligt genoeg moois in het verschiet!

De aanvraag bij de zorgverzekeraar lijkt eerst een langdurig proces te worden, er wordt regelmatig gevraagd om aanvullende gegevens te sturen en het lijkt er op dat er niet snel een beslissing komt. Uiteindelijk blijkt het allemaal mee te vallen en krijgen we de toezegging dat het gehele traject door de zorgverzekeraar vergoed zal worden. Dit is weer een stap in de goede richting! Vanaf nu kan het proces echt worden opgestart en wordt er een nieuwe afspraak gemaakt in Doorn.

Tijdens de eerste afspraak wordt uitgelegd hoe het gehele traject zal verlopen. Eerst wordt er een afdruk gemaakt van Erik zijn been. Daarna wordt op basis hiervan een model van plastic gemaakt. Dit model zal gepast worden en verder op maat gemaakt worden. Als de pasvorm helemaal is wat het moet zijn wordt er aan de hand van dit model een definitieve versie gemaakt van carbon, waar alleen nog in detail wijzigingen aan kunnen worden doorgevoerd. Zodra het definitieve model gereed is, zal Erik de orthese moeten leren gebruiken, hiervoor worden ongeveer 12 sessies gepland. Vóór het revalidatieproces wordt gestart zal er eerst een nulmeting worden gedaan om te bepalen hoe Erik scoort op een aantal oefeningen. Daarna wordt er gerevalideerd waarna op het allerlaatst nog een eindmeting zal plaatsvinden.

Eind juli kan Erik terecht voor het maken van de gipsen mal, samen met zijn moeder gaat hij naar Doorn. Naast het gipsen, krijgt hij ook uitgebreid uitleg over hoe de komende weken er uit gaan zien. Er worden diverse filmpjes getoond van zijn voorgangers. Het verschil tussen de nulmeting en het eindresultaat is extreem te noemen. Van nauwelijks normaal kunnen lopen tot hardlopen door het bos, het is bijna te mooi om te geloven. Niels, zijn instrumentenmaker gaat er vanuit dat ook Erik eenzelfde metamorfose zal doormaken.

Wordt vervolgd.

« Gewijzigd: 01-05-2019 om 08:41:16 door Ben-Gunther »

     Reageer met citaat 
143999



Deel 26 Now we wait! ( augustus 2018 )

Na het aanmeten van de orthese, is er een doorlooptijd van ongeveer 3 a 4 weken tot het plasticmodel kan worden gepast. We vullen de tijd van het “wachten” op met het weer opbouwen van de conditie. Lopen is op dit moment wel lastig, vrijwel alles wat verder dan in en om het huis is, moet met behulp van krukken. Fietsen geeft een hele andere belasting van het gewricht en lukt wel, dit is tevens een mooie manier om de spieren in de enkel actief te houden. Om het samen fietsen een beetje gelijkwaardiger te houden voor wat betreft het materiaal besluit Erik zelf een racefietsje op te bouwen waar ik op kan fietsen. Tot nu toe reed ik meestal op zijn oude racefiets, die qua frame maat niet helemaal bij mij past. Erik vindt het leuk om de materialen op te zoeken en zet een mooi fietsje in elkaar.

Naast alle sportieve en medische uitdagingen die op ons pad zijn gekomen, is Astrid ook een nieuwe uitdaging begonnen. Begin 2018 kreeg ze de kans om beheerder te worden van een verenigingsgebouw in Edam. Astrid werkt al jaren voor een groot cateringbedrijf en krijgt nu de kans om het werk wat ze doet als zelfstandige uit te voeren. Ons hele gezin weet hoe graag Astrid dit wil, we zijn gaan rekenen, plannen maken en starten de onderhandelingen met de stichting die eigendom is van het gebouw. Er zijn geen recente omzetcijfers beschikbaar en er moet best veel aan het pand en de inrichting gebeuren. We nemen uiteindelijk een gecalculeerde sprong in het diepe en gaan met het hele gezin vol enthousiasme aan de slag. Het aandeel van Erik en mij in dit project zijn, de ICT, kassa’s, wifi en dergelijke. Daarnaast is ook de geluidsapparatuur aan vervanging toe. Het is leuk om al deze veranderingen door te voeren en zorgt ook voor genoeg afleiding in deze periode waar we vaak moeten wachten.

Eind juli krijgt Erik het bericht dat hij op 1 augustus naar Doorn mag komen om het plastic model te passen en de nul meting te doen. Hoewel deze nog niet de totale functie van de uiteindelijke orthese heeft, zal hij er wel een stukje op kunnen lopen zodat hij in ieder geval een idee gaat krijgen hoe het een en ander zijn voet en been omsluit. Ik ben zelf nog niet in het revalidatiecentrum in Doorn geweest en besluit om met Astrid en Erik mee te gaan.

Voor de zoveelste keer in de wachtkamer, dit keer in een militaire faciliteit er liggen dan ook boeken met verhalen over militairen die letsel hebben opgelopen tijdens hun werk. Dit loopt van fysieke tot psychische problemen en een combinatie ervan. Het duurt niet lang of we zitten allemaal te lezen. Indrukwekkende verhalen over mensen die worden geconfronteerd met situaties die ze nooit hadden gewenst. De rode draad is, dat iedereen verder moet, ieder doet dat op zijn eigen manier. Véél mensen komen uiteindelijk in de parasport terecht, keiharde doorzetters.

Na een tijdje worden we opgehaald door Niels, hij is instrumentenmaker in het centrum en begeleid Erik gedurende dit deel van het traject. Voor we beginnen legt hij uit wat er allemaal gaat gebeuren, Astrid en ik mogen overal de hele tijd bij blijven en krijgen ook heel veel uitleg over het hoe en waarom van hetgeen er wordt gedaan. Na wat passen, meten en aanpassen is het model gereed om mee te gaan lopen, een bijzonder moment.

Erik moet tussen een soort brug zoals ook in een gymzaal gebruikt wordt lopen. Eerst met zijn handen op de liggers en daarna los. Zodra hij een paar keer los heen en weer gelopen heeft, krijgt hij de opdracht om voor zich uit te kijken. De afgelopen twee en een half jaar heeft Erik vooral naar de grond voor zich gekeken om te voorkomen dat hij op iets ongelijks zou staan. geworden. Het lopen gaat goed, het vooruit kijken moet nog wel een paar keer gezegd worden. Het is enerzijds nieuwsgierigheid om te zien wat er gebeurd en anderzijds een ingesleten gewoonte. Dat laatste krijgen ze er wel uit tijdens de revalidatie weet Niels te melden.

Na wat gelopen te hebben worden er meteen wat wijzigingen doorgevoerd en aantekeningen gemaakt voor zaken die in de werkplaats gedaan moeten worden. Als Niels terugkomt mag Erik het model zelfstandig aantrekken. Na een rondje binnen, mag hij zelfs even naar buiten om een stukje te lopen.
De gedrevenheid van Erik en Niels, de eerste stappen met het model en de verlichting die het meteen al geeft. Ik ben de hele tijd zwaar onder de indruk van wat ik zie. Niels en Erik praten over van alles en nog wat, ook over de motorsport waardoor we uiteindelijk hier zitten. Het is mooi om te zien dat dit een gesprek is met passie voor de sport, geen wrok!

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
144239



Deel 27 beginnen bij de nul ( augustus 2018 )

Voor de uiteindelijke orthese gebruikt gaat worden wil het revalidatiecentrum bepalen wat de huidige staat van de mobiliteit van Erik is. Zodat het effect na revalidatie goed gemeten kan worden. In de aanloop naar deze dag zit Erik vol twijfels. Heb ik wel recht op zoveel support, straks vinden ze bij de nulmeting dat het allemaal wel meevalt met me en dat deze hele exercitie berust op aanstellerij en zijn er andere mensen die eigenlijk veel mee in aanmerking komen dan ik. Diep van binnen weten we wel beter, na maanden van onderzoek, de verzekeringsmolen en dat soort zaken mag je aannemen dat je, je hier helemaal geen zorgen over hoeft te maken.

De sporthal waar de meting zal worden gedaan is de thuisbasis van het nationale team, Erik is hier kind aan huis en pakt zodra hij binnen is een volleybal en gaat lekker aan de gang tot de fysiotherapeut binnenkomt. De nulmeting, revalidatie en eindmeting worden samen met een andere deelnemer aan het programma uitgevoerd. Hier wordt er bewust voor gekozen om een sportief en competitief persoon als Erik te koppelen aan iemand die veel rustiger is. Hiermee kan de een wat geremd worden terwijl de ander geprikkeld moet worden om een tandje bij te zetten.

De fysiotherapeut legt per onderdeel uit wat er gedaan moet worden, beide mannen krijgen drie pogingen per onderdeel waarbij de beste poging uiteindelijk in de boeken komt. Alle onderdelen worden ter referentie gefilmd. Erik mag zelf bepalen of hij bij het lopen met of zonder krukken gaat deelnemen aan de verschillende oefeningen. Omdat het doel is om uiteindelijk zonder krukken te gaan lopen, wil hij ook deze test zonder krukken doen. Op deze manier kan het verschil één op één gemeten worden.

We beginnen buiten op de hardloopbaan waar in een zelf te bepalen tempo een aantal minuten moet worden gelopen. Het aantal meters wat je aflegt wordt bepaald je score op dit onderdeel . Het is niet de bedoeling om jezelf hier helemaal aan gort te lopen, maar wel het met fatsoen hoogst haalbare te doen. Daarna gaan we naar binnen voor verschillende oefeningen, het zijn stuk voor stuk pittige onderdelen en al snel blijken de gedachten die Erik had over het wel of niet in aanmerking te komen volledig onnodig te zijn geweest. De eerste paar oefeningen zijn zwaar maar gaan nog redelijk. Gaandeweg het traject kan je aan Erik zien dat het steeds moeilijker wordt. De fysiotherapeut geeft meermalen aan dat het prima is als je bepaalde dingen niet helemaal kunt, of niet kunt afmaken. Het is geen wedstrijd maar een meting om te bepalen waar je op dit moment staat. Erik wil echter alles zo goed mogelijk doen.

Vooral de oefeningen waarbij je liggend op je buik op de grond moet starten, om vervolgens op te staan en een parcours te lopen met stappen voorwaarts, achterwaarts en zijwaarts hakken er diep in. Met tranen in zijn ogen rond hij deze oefeningen zo goed en kwaad als het gaat af. De oefeningen waarbij je op een been moet staan kan hij maar half doen. Los staan op zijn linkerbeen is niet mogelijk, laat staan oefeningen doen. Deze dag en deze meting zijn enorm confronterend. De oefeningen die moeten worden uitgevoerd verschillen niet zoveel van een gemiddelde voetbal warming up. In de basis helemaal niet zo moeilijk maar wel allemaal verschillende pasjes in verschillende richtingen.

Tijdens de oefeningen krijgt Erik zo nu en dan informatie over wat de gemiddelden zijn van de andere deelnemer én van de andere deelnemers die dit programma eerder hebben gevolgd. De toepassing van de orthese is voor iedereen verschillend. Sommigen zullen hem alleen gaan gebruiken bij het sporten, anderen vooral bij het lopen. Voor sommige mensen is het gebruiken van deze oplossing een tijdelijke kwestie in aanloop naar herstel of amputatie. Erik is een van de personen die hem veel uren per dag zal gaan gebruiken, het doel is om hem eigenlijk de hele dag te dragen en pas thuis af te doen als de dag er op zit. De fysiotherapeut vertelt dat het best zo zou kunnen zijn dat als Erik de orthese een tijdje in gebruik heeft. De enkel iets zal herstellen en hij mogelijk af en toe zonder zou kunnen lopen. Dit klinkt mooi, maar de kans dat het gebeurt schatten we zelf in als nihil. Er mist te veel in het gewricht om van herstel te kunnen spreken. De spieropbouw in de voet zal minder worden en uiteindelijk zal de situatie hetzelfde blijven of zelfs degraderen.

Wat een dag, hoogte en dieptepunten worden aan elkaar geregen. We houden ons doel voor ogen. Het onderste uit de kan halen. Opnieuw worden we hierin gesteund door een geweldig team, wat een toppers daar in Doorn.
     Reageer met citaat 
144615



Deel 28 Een nieuwe start ( september 2018 )

Het lopen met het proefmodel is een bijzondere ervaring, hoewel het nog lang niet de support geeft van de uiteindelijke orthese, was het meteen duidelijk dat dit een stap in de goed richting is. Het lopen gaat een stuk beter en ook de pijnopbouw tijdens de oefeningen is gering. Met behulp van de aanwijzingen van Erik voor wat betreft de pasvorm en een aantal zaken die Niels constateert, is de volgende stap het fabriceren van de definitieve orthese.

In de eerste week van september is de orthese gereed en kan Erik starten met het revalidatie programma. Hiervoor moet hij twee keer per week naar Doorn, waar hij zal worden begeleid in het op de juiste manier gebruiken van het materiaal. Het is belangrijk dat je vertrouwen opbouwt in de orthese zodat je hem volledig durft te belasten. Het moet uiteindelijk zo vanzelf natuurlijk gaan, dat je er tijdens het lopen niet mee bezig bent. Hiervoor zijn ongeveer zes weken ingepland, indien het programma eerder kan worden afgerond, mag de resterende tijd gebruikt worden om onder begeleiding van het revalidatieteam de orthese in te zetten bij het sporten. Dit laatste spreekt Erik uiteraard enorm aan.

De eerste revalidatie dag wordt voor een groot deel gebruikt om de orthese verder aan te passen. De orthese aantrekken een paar rondjes op de loopbrug, daarna bespreken wat je voelt. Wat aanpassingen doorvoeren en weer de loopbrug op. Het doel is om de orthese uiteindelijk zo te krijgen dat hij overal hetzelfde aanvoelt. De voet en onderbeen moeten overal contact hebben met het materiaal, maar er mogen geen grote drukpunten ontstaan tijdens het lopen. Samen met Niels wordt er net zolang gewerkt aan het aanpassen van de orthese tot de situatie optimaal is. Schuim bijplakken of weghalen zodat drukpunten of de positie van de voet veranderen. Dit hele proces lijkt bijzonder veel op het rijden van een nieuwe motor op het circuit. Een paar rondjes naar buiten, zitpositie aanpassen, weer een paar rondjes, voetsteunen en clip-ons aanpassen weer naar buiten net zo lang tot alles zit zoals je dat graag zou willen.

Als op een gegeven moment alles optimaal is, mag Erik naar buiten om te lopen, ze gaan vrijwel meteen een stukje bos in waar er op een onverharde weg stukjes omhoog en omlaag gaan met veel oneffenheden. Dit gaat eigenlijk meteen al redelijk goed. Daarna terug op het asfalt een paar stukjes hardlopen, ook dat gaat boven verwachting goed. Het gaat zo goed dat Erik zich voorneemt om van de zes geplande revalidatie weken er zeker drie te besteden aan sport. Dit blijkt ook zeker haalbaar, al snel wordt revalidatie omgezet naar 50% fysiotherapie en 50% sporttherapie waar zelfs bij de fysiotherapie nog tijd besteed wordt aan hardlopen en afzetten. De revalidatie is behoorlijk zwaar, de woensdagen worden besteed aan spottherapie, dat is redelijk te doen, de vrijdagen zijn een stuk zwaarder, overdag fysiotherapie en ’s avonds trainen met de nationale volleybal selectie. De week van Erik bestaat inmiddels uit 16 uur werken, 14 uur sporten bestaande uit volleybal training en sportschool en 8 uur revalidatie. Hoewel het behoorlijk aanpoten is, vindt Erik het vooral leuk om te doen. Over de hele linie is er vooruitgang te zien, dit is een enorme stimulans.

Tijdens de revalidatie, is Erik gekoppeld aan een andere man, deze is minder sportief, maar heeft wel jarenlange ervaring met hardlopen. Daar waar Erik steeds de grens opzoekt bij het gebruik van de orthese is hij wat voorzichtiger. Door Erik te volgen in de oefeningen gaat hij steeds een stapje verder dan hij anders gedaan zou hebben. Bij het lopen is het andersom en kan Erik zich optrekken aan zijn maatje voor wat betreft techniek, dosering en ademhaling. We zien hetzelfde gebeuren als in Trappenberg, samenwerken om elkaar beter te maken, ze vormen samen een ideale mix.

Hoe verder we in de revalidatie komen, hoe beter het gaat, naast het veel beter kunnen lopen zien we ook Erik zelf veranderen, we krijgen iets terug wat we eigenlijk niet een gemerkt hadden dat we het kwijt waren. Erik begint weer spontaan te worden, is vrolijker en een stuk onbezorgder dan… Ja sinds wanneer eigenlijk? We hebben met zijn allen heel hard geknokt om Erik weer op de been te krijgen. Dit hebben we met een groep geweldige mensen mogen doen en hebben daar ook heel veel plezier aan beleefd. Toch zijn we tijdens deze reis onderweg blijkbaar toch iets verloren zonder het door te hebben of te missen. Nu we het terug krijgen is het een geweldig cadeau.

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
145163



Deel 29 R.E.S.P.E.C.T ( oktober 2018 )

Het revalideren gaat super, Erik heeft de orthese vanaf de eerste dag aan van ’s morgens vroeg tot ’s avonds voor hij naar bed gaat. De fysiotherapeut had tegen hem gezegd dat hij het beste zelf kon uitzoeken wat voor hem het beste zou werken. Zij trainingsmaatje had een andere opbouw, deze moest beginnen met eerst twee en half uur en dan langzaam opbouwen. Het verschil in gebruik zal vooral te maken hebben gehad met de verschillen in de reden voor het dragen van het geheel. Hij heeft zo nu en dan wel last van wat schaafplekken en dergelijke, maar deze vallen compleet in het niet bij de support die hij tijdens het dragen heeft.

Erik experimenteert met verschillende schoenen, sokken en kijkt ook wat het beste werkt, boven zijn kleding of juist op de huid. Het lukt al snel de orthese te dragen in combinatie met een skinny jeans en tijdens het sporten kan het prima onder een joggingbroek gedragen worden. Erik wordt steeds handiger in het comfortabel maken van het geheel. Aan de onderzijde plakt hij antislip tape zodat hij er in huis zonder schoenen mee kan lopen.

Langzaam maar zeker begint alles een beetje op zijn plaats te vallen, we komen tot het besef dat dit het eindpunt van de zoektocht naar een zo’n goed mogelijk herstel gaat zijn. Voorlopig wordt het niet beter dan dit en is een amputatie voor nu afgewend. Erik ziet de orthese zelf vooral als uitstel van executie, hij gaat er nog steeds vanuit dat dit op termijn zal gaan gebeuren, tenzij de medische wetenschap vóór die tijd met een oplossing komt. Ik maak me daar meer zorgen om dan hijzelf, het is iets wat hij geaccepteerd heeft en waar hij zich niet van plan is door te laten weerhouden om de dingen te doen die hij wil doen. Begin 2016 was Erik van plan om op zichzelf te gaan wonen, hij stond ingeschreven bij een aantal instanties en was een eind op weg om dit te realiseren. Dit plan is in mei 2016 in de kast gelegd, eerst maar weer zelfstandig worden en dan weer verder. De zelfstandigheid heeft hij inmiddels herwonnen, waarmee de wens om een plekje voor zichzelf te krijgen weer op tafel komt. Het liefst zou hij in Edam gaan wonen. In het centrum van het oude stadje staat een appartementencomplex, waar hij graag wil gaan wonen het is vlakbij het verenigingsgebouw van zijn moeder en in de buurt van zijn zus en haar vriend, die in het centrum een huisje hebben gekocht.

De revalidatie is inmiddels in de afrondende fase gekomen en wordt afgesloten met een eindmeting, zodat er een goed referentiekader is. Op 12 oktober gaan we naar Doorn om bij de eindmeting te zijn, hetgeen we daar zien is ongelooflijk. In het voortraject heb ik veel verhalen gelezen en filmpjes bekeken van militairen in de VS. Deze verhalen en beelden waren stuk voor stuk indrukwekkend. Door het toepassen van een ogenschijnlijk simpele brace van carbon, kregen mensen hun leven weer terug en konden zonder pijn weer lopen en sporten. Je gaat er vanuit dat deze filmpjes geromantiseerd zijn, maar voor Erik is het complete verhaal meer dan waar gebleken. De oefeningen die op het programma staan zijn identiek aan de oefeningen van de nulmeting. Vooraf wordt de pijnscore bepaald, welke na iedere oefening gecheckt wordt. Net als de vorige keer beginnen we weer met lopen, dit gaat prima. Hardlopen kon de vorige keer helemaal niet, deze keer geeft Erik behoorlijk gas. Het ziet er technisch nog niet geweldig uit, maar dat mag de pret niet drukken. De vorige keer had Erik na het lopen al behoorlijk veel pijn, nu is het de pijnopbouw nihil en kan hij veel fitter starten aan de oefeningen in de zaal.

De atmosfeer is heel anders tijdens de eindmeting, daar waar de vorige keer iedereen gespannen en bezorgd was over het verloop van het gebeuren en we erik de pijn zagen verbijten, is er nu ruimte voor wat grappen en grollen. In plaats van de boel af te remmen, wordt er nu aangespoord om er nog een tandje bij te doen. Iedere oefening mag hij drie keer doen en moet dan ook drie keer sneller of beter gaan. Deze competitie met jezelf, is koren op Eriks molen. Astrid en ik kijken er vanaf de zijlijn naar en zijn blij en trots om onze vechtjas hier te zien. Er zijn de afgelopen twee en half jaar zoveel momenten geweest waarop je had kunnen besluiten de handdoek in de ring te gooien, telkens was er wel iets om je aan op te trekken, telkens kijken naar de horizon. Natuurlijk zijn er donkere dagen en slapeloze nachten geweest, maar steeds weer een ram op die resetknop en weer door!

#RESPECT! #NLYF

Wordt vervolgd.

« Gewijzigd: 10-05-2019 om 10:31:54 door Ben-Gunther »

     Reageer met citaat 
Vandaag is het 3 jaar geleden, door het schrijven van dit blog zijn we er nu veel mee bezig. Er volgen nog ongeveer drie delen, dan zijn we in het hier en nu.

Het volgende deel staat klaar, maar laat nog even op zich wachten, hiervoor moet een van de betrokkenen toestemming geven.
     Reageer met citaat 
147451



In afwachting van toestemming, heb ik een deel, wat niet in de tijdlijn past maar wel voortkomt uit het geheel.

Be inspired!

Onlangs was ik op een verjaardag van een neef, hier is iemand, die net als Erik een orthese heeft. Hij heeft niet lang geleden zijn revalidatie afgerond en zijn eindmeting gedaan. Het is geen toeval dat we hem hier tegenkomen, hij is een oud collega van mijn neef en is via Erik op de hoogte gebracht van het bestaan van deze oplossing en door ons in contact gebracht met het revalidatiecentrum in Doorn.

Als hij Erik ziet, raken ze al snel aan de praat, het onderwerp laat zich makkelijk raden De orthese en het gebruik er van. Het verhaal achter zijn enkel, is een ongeluk met een snorfiets in Volendam. Een uitparkerende auto ziet hem over het hoofd en rijdt hem aan, waarbij hij onder andere zwaar letsel aan zijn been oploopt. Op het moment dat dit gebeurt is hij kok, zijn enkel is zo slecht, dat hij volledig afgekeurd wordt voor het beroep wat hij uitoefent.
Door zijn gebrek aan mobiliteit wordt hij zwaarder, waardoor zijn problemen met lopen nog groter worden dan ze al waren. Het vastzetten van zijn enkel is nog een optie, hij ziet hier als een berg tegenop. Als mijn neef hem verteld over het traject waar Erik op dat moment in zit, ziet hij het eigenlijk helemaal niet zitten. Zijn reactie lijkt veel op de manier waarop ik in beginsel tegen de orthese aan keek. Toch is ook zijn nieuwsgierigheid gewekt, dit wordt versterkt als hij filmpjes ziet van Erik en de progressie die hij boekt.

Hij is een stuk terughoudender dan Erik in het gebruik van de orthese, rijdt nog geen auto en weet ook niet precies hoe hij dat moet aanpakken. Hij heeft filmpjes van Erik gezien waar hij aan het hardloop trainen is, dit iets wat hij absoluut nog niet durft. De manier waarop Erik aan de slag is gegaan met zijn beperkingen is compleet anders dan die van hem. Ook is het voor wat betreft werken met Erik heel anders gelopen. Hij kon zijn beroep niet meer uitoefenen, Erik heeft de draad weer kunnen oppakken. Hoe anders kan het lopen en hoe bijzonder is het als je op het einde van de rit bij dezelfde oplossing uitkomt.

Hoewel er heel veel verschillen zijn, zijn er ook veel overeenkomsten, beide zijn door een serie toevalligheden bij deze oplossing gekomen en hebben hiermee heel veel kwaliteit van leven teruggewonnen. Hij was, net als Erik, bij het passen van het proefmodel al enorm onder de indruk van de support die hij hier al van kreeg. Zijn nulmeting en begeleiding, werden op dezelfde manier ervaren als door Erik. Heb ik wel recht op zoveel support, vallen mijn kwetsuren misschien wel mee en zou er beter iemand ander mee geholpen zijn.
Zoals Erik tijdens het proces filmpjes van nul en eindmetingen heeft mogen zien, mocht hij dat ook. Hij was enorm onder de indruk van het enorme contrast bij Erik. Hij had hem wel gesproken en filmpjes over het lopen met de orthese gezien, maar wist niet hoe het was vóór hij de orthese kreeg.

Het verhaal zoals hierboven is geweldig, de afgelopen jaren hebben heel wat mensen tegen ons gezegd dat Erik een inspiratiebron is. Het verhaal hierboven is hier een tastbaar voorbeeld van. Het enthousiasme van Erik heeft er voor gezorgd dat iemand anders getriggerd werd om ook het heft in eigen hand te nemen en heeft daarmee zijn leven weer op de rails gezet.

Never, never, never give up!
     Reageer met citaat 
148284


Deel 30 Rustig vaarwater? ( November 2018 )

Tijdens een van de trainingsavonden van Erik, zit ik samen met Sanne (zijn zus) gezellig aan de bar bij Astrid als plotseling de telefoon gaat. Het is Erik, hij klinkt ontdaan. “Ze zijn een van onze spelers aan het reanimeren.” Het gaat om één van de jongens waar Erik mee samen naar de trainingen rijdt en hij een goede band heeft. Die zag ik niet aankomen, Erik vertelt me dat er genoeg kundige mensen bij hem zijn om eerste hulp te verlenen en dat hij samen met iemand van de brandweer ruimte maakt voor de ambulance zodat deze zo dicht als mogelijk bij hem kan komen. We spreken af, dat hij daar gaat doen wat hij moet doen en ik zijn telefoontje afwacht om te horen of ik iets voor hem kan betekenen.

Nadat ik heb opgehangen, vertel ik Sanne en Astrid wat er aan de hand is, we kunnen op dit moment niets doen dan afwachten. In plaats van een avondje bijpraten met een wijntje aan de bar, is de stemming helemaal omgeslagen. De situatie doet me denken aan Abdelhak Nouri, die in 2017 een harstilstand kreeg tijdens een oefenwedstrijd. We weten op dit moment nog helemaal niet wat de toedracht is en het heeft weinig zin om te speculeren. Het wordt allemaal wat duidelijker als Erik na een tijdje terugbelt, hij vertelt hier zelf het volgende over.

“Na de warming up, zitten we altijd even in een kring om elkaar op de hoogte te brengen hoe het gaat, of er blessures of pijntjes zijn en dergelijke. Tobi zit op een gegeven moment heel erg rechtop met zijn ogen wijd open, omdat we eigenlijk altijd een beetje zitten te geinen tijdens deze sessies, denken we ook nu dit een geintje is. Als hij plotseling achterover valt en hard met zijn hoofd op de vloer terecht komt, is de knop meteen om, dit is geen geintje. Twee van onze teamleden beginnen meteen met eerste hulp. Omdat Robin, Tobi en ik veel met elkaar optrekken wordt aan ons gevraagd of het mogelijk een epileptische aanval is. Voor zover wij weten heeft hij geen epilepsie, ik ga meteen op zoek naar zijn sporttas om te kijken of hier wellicht medicijnen inzitten zodat we het kunnen uitsluiten. Robin gaat ondertussen contact zoeken met de familie en vriendin van Tobi. Er zijn geen medicijnen bij zijn spullen en ook is er verder geen enkele aanwijzing dat hij epilepsie heeft. Het heeft er alle schijn van dat het om een harstilstand gaat, waarop er meteen wordt begonnen met reanimatie.

Inmiddels is ook 112 gebeld en in no-time is de politie aanwezig, die meteen gaat assisteren bij de reanimatie. Niet veel later is ook de brandweer ter plaatse, samen met een van de brandweermannen, open ik een van de nooduitgangen zodat de ambulance daar naar toe kan komen. Ook de ambulance is inmiddels ter plaatse, voor mijn gevoel duurde het heel lang, maar feitelijk was deze er ook heel snel.

Ik spreek met Robin af, dat hij mee gaat met de ambulance naar het AMC en blijf tot die tijd in de buurt van Tobi. Robin gaat zijn eigen prothese halen en die van Tobi, zodat al zijn spullen mee gaan naar Amsterdam. Op dit moment raakt alles in een stroomversnelling. Robin is nog niet terug met de spullen, maar het ambulancepersoneel kan en wil niet langer wachten. Hierop besluit ik om mee te gaan in de ambulance en vertrekken we bij de sporthal. Onderweg zoek ik contact met zijn familie en vriendin en bel ik mijn ouders op om te melden dat ik met de ambulance meerijdt naar het ziekenhuis. Mijn vader besluit om samen met Sanne naar Almere te rijden om mijn auto op te halen. Sanne rijdt met mijn auto terug naar Volendam, en mijn vader komt naar mij toe in het AMC.

Als wij met de ambulance in het AMC aankomen is de familie er al, ook Robin is al bijna gelijk met ons binnen. We worden met elkaar in een familiekamer gezet waarna we wachten op wat gaat komen. Als mijn vader op een gegeven moment binnen komt, is Tobi inmiddels overgebracht naar de intensive care, waar ze besluiten om hem in slaap te houden, dit is een standaard procedure. Zodra hij eenmaal stabiel is, mogen we even naar hem toe. Het doet me goed om hem rustig in een ziekenhuisbed te zien liggen. De situatie in de sporthal was bijzonder naar en angstaanjagend, hoewel hij nu aan allemaal slangen en monitoren ligt, geeft het mij het gevoel dat hij in goede handen is. Ik ga daarna naar de familiekamer om mijn vader op te pikken en de familie veel sterkte te wensen. Het is inmiddels tegen half twee in de ochtend als we naar Volendam vertrekken, ik doe die nacht geen oog meer dicht…”

Op de terugweg zijn we er stil van, op de een of andere manier brengt deze situatie ons terug naar mei 2016. Van lekker bezig zijn met je sport, naar vechten voor je leven, alles kan in een klap veranderen.

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
149500


Deel 31 Down to earth ( December 2018 )

Na een korte en onrustige nacht, is het wachten op nieuws uit het AMC, pas in de loop van de avond zal Tobi weer wakker gemaakt worden en kan een eerste balans opgemaakt worden. Het goede nieuws is, dat hij de nacht goed is doorgekomen en stabiel is. De dag verloopt volgens plan, ‘s avonds ontwaakt hij netjes uit zijn kunstmatige coma en reageert goed op zijn omgeving. Alle signalen duiden er op dat er naar verhouding tot wat er gebeurt is, het best goed gaat. Zowel het ambulance personeel, als ook de mensen op de spoedeisende hulp en later op de IC, prijzen de snelle actie van het team in de sporthal. Door snel en doordacht te handelen is de schade beperkt gebleven en mogen we blij zijn dat het relatief goed is afgelopen. Hij zal nog een tijdje in het AMC moeten blijven waar men zich vooral zal richten om de oorzaak van het ongeval te achterhalen en de mogelijkheden voor herhaling zo klein mogelijk te maken. De verwachting is, dat hij goed zal herstellen en op termijn zelfs weer kan gaan sporten.

Zo, we staan weer even met de voeten op de grond, door altijd maar te gaan, zou je haast vergeten dat er ook grenzen zijn waar je niet omheen kunt. In de weken die volgens is trainen en sporten een andere beleving dan daarvoor, de gebeurtenissen in Almere hebben veel indruk gemaakt op het hele team, zie dat maar weer eens een plaatsje te geven.

Erik is ondertussen onverminderd op zoek naar woonruimte, het lijkt zoeken van een speld in een hooiberg. Als hij op een gegeven moment in de race is voor een huisje in Katwoude gaat het balletje ineens rollen. In een dorpje op een paar kilometer van Volendam komt een klein huisje vrij. Na de bezichtiging heeft hij er veel zin in, landelijk, maar dicht aan de provinciale weg, een mooie kans. Uiteindelijk blijft hij met twee andere gegadigden over maar valt net buiten de boot. Van het een komt echter het ander, niet veel later krijgt hij de kans om voor een periode van 3 maanden een huis in Purmerend te huren. Hier hoeft hij niet lang over na te denken en voor we het weten zijn we Erik aan het verhuizen.

Ik houd er ernstig rekening mee dat hij na die drie maanden weer terug komt naar Volendam, het vinden van permanente en betaalbare woonruimte is net als in zoveel plaatsen in Nederland een lastig verhaal. Voor de zekerheid laat ik Eriks kamer in de staat zoals hij hem heeft achter gelaten. Erik heeft echter zijn zinnen gezet op zelfstandigheid en gaat onverminderd door met het zoeken naar woonruimte in de gemeente Edam-Volendam. Uit onverwachte hoek komt er een tip voor een appartement op een heel mooi plekje in Edam. Op de Schepenmakersdijk, zijn de oude panden van het Hoogheemraadschap van de Uitwaterende Sluizen omgebouwd tot appartementen. Hoewel dit allemaal koop appartementen zijn, krijgt Erik de mogelijkheid om een benedenverdieping te huren.

Eigenlijk is het boven zijn budget, Erik werkt ongeveer 20 tot 24 uur per week dat is te krap om het in je eentje te gaan doen. Samen met zijn vriendin moet het allemaal goed te doen zijn. Na wat rekenen en plannen wordt de knoop doorgehakt. Erik en Lisanne krijgen daags na de bezichtiging te horen dat ze het appartement mogen gaan huren. Op het moment dat de overeenkomst wordt gesloten is het appartement net casco opgeleverd. De verhuurder betrekt Erik bij het afwerken van het geheel, zodat na het krijgen van de sleutel meteen verhuist kan worden. De opleverdatum sluit mooi aan op de einddatum van de woning in Purmerend. Onze Erik is definitief het huis uit, man wat zal ik hem gaan missen na alles wat we meegemaakt hebben.

Als we kijken naar onze kinderen, is het wel grappig dat ze beide binnen de vestingmuren van Edam (gaan) wonen. Sanne woont tegenover de basisschool waar ik op gezeten heb en Erik vlak bij de historische scheepswerf waar ik als kind bijna dagelijks speelde. Ze zijn zelf opgegroeid in een jaren 70 wijk in Volendam, een compleet andere omgeving. Onze vrienden en kennissen zeggen dat het nu ook wel weer tijd wordt dat Astrid en ik naar Edam verhuizen, terug naar de plek waar we ooit begonnen zijn.

We zitten tegen het einde van 2018, opnieuw een bewogen jaar met veel pieken en dalen. Optimisme, vastberadenheid en veerkracht zijn woorden die bij Erik passen, de gifbeker is echter nog niet helemaal leeg, ook het laatste slokje moet gedronken worden.

Wordt vervolgd…
     Reageer met citaat 
150143


Deel 32 expect the unexpected ( december 2018 )

De laatste slok uit de gifbeker komt sportief gezien vanuit de staf van het Nederlandse Volleybal team. De bondscoach durft het niet aan om Erik mee te nemen als international. De afgelopen jaren zijn de regels voor het classificeren van parasporters steeds verder aangescherpt. Hierdoor zijn al diverse volleyballers die voorheen probleemloos als parasporter konden worden geclassificeerd, wit verklaard. In het Volleybal zijn 3 classificaties, zwart, grijs en wit. Zwart is voor sporters die te maken hebben met een amputatie, grijs voor mensen met een beperking ni de mobiliteit en wit zijn de sporters die niet beperkt genoeg zijn om te mogen acteren als parasporter.

Tijdens de talenten dag van NOC-NSF werd duidelijk gemaakt dat men in de parasport vooral op zoek is naar de sporters die zo dicht mogelijk tegen het wit aan zitten. Hoe minder je beperkt wordt door je beperking, hoe beter het is. In dat kader wilde men ook graag aan de slag met Erik. De blessures in zijn enkel, en rug waren voor met name het zitvolleybal sporttechnisch gezien gunstig. Door zo dicht op het randje te zitten, is het wel de uitdaging om grijs geclassificeerd te kunnen worden. Uiteindelijk durft de bondscoach het niet aan, hij is bang dat alle energie die er ingestopt wordt uiteindelijk voor niets is, als blijkt dat hij tijdens een toernooi alsnog als wit zal worden aangeduid.

Dit is een enorme tegenvaller, toen Erik een jaar eerder aan dit avontuur begon, was er nog geen vuiltje aan de lucht voor wat betreft de classificering. Meerdere sporters uit binnen en buitenland met soortgelijke blessures konden moeiteloos worden opgesteld. Het was al duidelijk dat de regels steeds strakker werden en dat het soms ook te maken had met de grilligheid van de keuringscommissie, of je wel of niet mee kon doen aan een toernooi. Van diverse kanten krijgt Erik te horen dat hij niet akkoord moet gaan met de beslissing van de technische staf. Er is altijd de mogelijkheid om hiertegen in beroep te gaan en een second opinion aan te vragen. Dit is echter niet de weg die Erik wil bewandelen, het in beroep gaan tegen de beslissing zou de relatie met de technische staf alleen maar om zeep helpen. Indien je in het gelijk gesteld wordt, zal je verder moeten met een staf waarvan je de beslissing in twijfel hebt getrokken. Dit is voor Erik geen basis om verder te gaan en hij besluit zich neer te leggen bij deze beslissing.

Het heeft verder geen consequenties voor zijn positie in de eredivisie, in de nationale competitie gelden andere regels en kan hij gewoon actief blijven. Vooralsnog blijft Erik dan ook competitie spelen bij Allvo, zijn drijfveer om dit te doen is echter weggevaagd. Zijn doelstelling om de top te halen in deze tak van sport is onmogelijk geworden. Ondanks dat dit een enorme teleurstelling is, zijn de afgelopen 16 maanden niet voor niets geweest. Juist het volleyballen heeft er voor gezorgd dat Erik in contact is gekomen met de het revalidatiecentrum in Doorn waardoor hij nu de orthese heeft en waarmee voorlopig de amputatie van zijn voet is afgewend. Hij kan op dit moment goed lopen, hardlopen en fietsen en staat er veel beter voor dan driekwart jaar geleden.

Erik is er nog niet aan toe om het hierbij te laten zitten, zijn hele leven is ingericht op sport. Hij heeft zijn baan er voor opgegeven en traint bijna iedere dag. Hij trekt de stoute schoenen aan en zoekt contact met Jelmer van de triathlonbond om eens bij te praten. Ruim een jaar geleden moest hij daar stoppen met trainen om compleet de tegenovergestelde reden dan nu bij volleybal. Daar waar hij voor de ene sport “te goed” is, was hij voor het para-triathlon “te slecht” en moest hij afscheid nemen van dit team. Met de orthese is het obstakel waardoor hij moest stoppen weggenomen. Hardlopen moet goed te doen zijn. Sterker nog Erik is dit al een tijdje aan het trainen en maakt hierin goede vorderingen.

Het gesprek met Jelmer, verloopt boven verwachting, hij wordt er met open armen ontvangen en krijgt de kans om een zwemtraining mee te doen. Deze training verloopt goed, hij heeft niet de snelheid die hij had toen hij stopte, maar de techniek is prima, dit smaakt naar meer en dat meer komt er ook. Jelmer biedt Erik de mogelijkheid om weer mee te gaan trainen met het team, er wordt ook meteen een doel gezet. Tokyo is niet meer haalbaar, maar als Erik de draad weer oppakt waar hij eind vorig jaar is gestopt, moeten de Paralympics in Parijs haalbaar zijn.

Om dit te bereiken zullen er opnieuw knopen moeten worden doorgehakt, in tegenstelling tot het volleybal, heeft het para-triathlon de A status van NOC-NSF. Dit betekent dat zodra Erik het gewenste niveau heeft bereikt, hij opnieuw zijn baan zal moeten
opgeven om fulltime sporter te worden.

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
150379


Deel 33 alles of niets ( januari 2019 )

We zijn ruim twee en half jaar verder, goed beschouwd heeft Erik het na zijn crash sportief gezien verder geschopt dan hij ooit gedaan heeft in de motorsport. Gedwongen door de omstandigheden zijn er paden bewandeld die we anders nooit zouden zijn ingeslagen. Wat begon als weer normaal te kunnen functioneren kwam uiteindelijk terecht in een topsport traject, dit was zeker geen vooropgesteld plan. Het idee om een triathlon te gaan doen, was puur en alleen om te bewijzen dat je pas bent afgeschreven op het moment dat je er zelf niet meer in gelooft. Op het moment dat hij tegen zijn grenzen aanliep, ging hij niet overstag, maar op zoek naar mogelijkheden om zijn doel te bereiken én slaagde daarin. Zijn doorzettingsvermogen en ijzeren wil werd opgemerkt door de assistent bondscoach van de NTB. Deelname aan de talenten dag van NOC-NSF werd door ons gezien als een beloning voor het harder werken, dat dit de start was van heel veel bijzondere dingen konden we op dat moment niet vermoeden.

Erik is van triathlon naar volleybal gegaan en krijgt nu de kans om terug te keren naar de NTB. Dit keer liggen de zaken wel iets anders dan de vorige keer. De doelen zijn vaster omlijnt, schema’s zijn nog strakker en Erik moet aan de slag om ook financieel de ruimte te scheppen om dit avontuur aan te gaan. Hij zoekt daarvoor support in zijn eigen gemeente en komt in contact met mensen die hem verder kunnen helpen bij het faciliteren van trainingsmogelijkheden. Hier worden ook kritische vragen gesteld over het hoe en waarom en over zijn motivatie om dit traject aan te gaan. De doelen die hier gesteld worden zijn mogelijk nog rechtlijniger dan die van de NTB. Er wordt onder andere gezegd dat als hij de top wil halen in deze discipline, er geen ruimte is om te blijven volleyballen in de eredivisie. Er gebeurt veel in korte tijd, veel praten, veel nadenken en veel trainen, het individueel sporten doet Erik goed. Compleet zelf verantwoordelijk zijn voor hetgeen je wel of niet presteert is iets wat goed bij hem past.

Er blijkt echter ook een keerzijde te zijn, nu hij weer veel traint met zijn benen, blijkt er iets niet goed te gaan met zijn doorbloeding. Af en toe wordt zijn linkerbeen spontaan paars en warm, soms met pijn en soms zonder. Na verloop van een half uur tot een uur trekt het weer bij. De eerste paar keer dat het gebeurt moet hij naar de huisartsenpost, de periode die hier overheen gaat is te lang om er iets zinnigs van te zeggen, maar het is zorgelijk genoeg om serieus te nemen. De symptomen die hij heeft komen eigenlijk niet compleet overeen met iets concreets. Het zou trombose kunnen zijn, maar niet in combinatie met het warm worden. Ook zou het de aanzet kunnen zijn naar het afsterven van zijn voet, maar dan zou het van beneden naar boven gaan en niet wegtrekken naar verloop van tijd. Reden genoeg om een vatenonderzoek op te starten.

Erik gaat opnieuw een traject in bij het AMC, zijn linker been en voet worden uitgebreid onderzocht, maar er komt eigenlijk geen echte diagnose. Het belangrijkste wat er uit naar voren komt, is dat het niet acuut bedreigend is voor zijn gezondheid. De voorzichtige conclusie is dat de bloedvaten en lymfeklieren in zijn voet zo zwaar zijn beschadigd, dat dit in combinatie met het gebruik van de orthese en het sporten deze reactie veroorzaakt. Vanuit het AMC wordt niet gezegd dat hij zijn been minder moet belasten, of moet stoppen met sporten. Het advies is om zelf te kijken hoe het zich ontwikkeld en terug te komen als het vaker voorkomt of heftiger wordt. We zijn een paar weken verder, maar eigenlijk niet veel wijzer geworden, het enige geruststellende is dat er geen gevaarlijke situatie is. In de afgelopen periode heeft Erik geprobeerd er achter te komen of hij invloed kan uitoefenen op het paars worden van zijn been. Gebeurt het na belasting of juist na ontspanning, is het overdag of ’s avonds. Er blijkt uiteindelijk maar weinig lijn te zitten in het gebeuren en lijkt compleet willekeurig op te treden.

Gedurende deze periode heeft Erik het wat rustiger aan gedaan met trainen, ook heeft hij het begeleidingstraject in Volendam op een laag pitje gezet. In overleg met de diverse partijen besluit hij eerst te gaan verhuizen van Purmerend naar Edam en dan de draad weer op te pakken. Erik hoopt hiermee wat rust te creëren, maar bereikt het tegenovergestelde. Vlak voor hij naar Edam gaat verhuizen loopt de relatie met zijn vriendin stuk en staat hij er alleen voor. Dit scenario was niet voorzien en komt voor Erik als donderslag bij heldere hemel.

Wordt vervolgd.
     Reageer met citaat 
151227


Deel 34 Terug naar de tekentafel (februari 2019)

Door het verbreken van de relatie, wordt Erik gedwongen om alle plannen die gemaakt waren te herzien. Het appartement waar hij net zijn handtekening voor heeft gezet, kan hij zich in zijn eentje niet veroorloven. Het is ook nog te vroeg om profsporter te zijn, daarvoor staat hij nog veel te veel aan het begin van het traject. Over een ding zijn we het wel eens, het appartement in Edam gaat hoe dan ook door, deze geweldige kans laat hij zich niet ontglippen.

Om de financiële ruimte te creëren, komt er hulp uit een onverwachte hoek. Spot, zijn oude sponsor en werkgever uit zijn motorsport tijd, biedt hem de mogelijkheid om de uren die hij bij zijn huidige werkgever tekort komt in te vullen. Spot kan de expertise van Erik goed gebruiken en omgekeerd heeft Erik de uren nodig om zijn zelfstandigheid te waarborgen. In een hele korte periode weet
Erik zijn financiële zaken weer op orde te krijgen en is hij in staat om hetgeen ze van plan waren om samen te gaan doen, in zijn eentje rond te krijgen. Het verbaast me niet echt dat dit uit de hoge hoed komt, hij heeft op de een of andere manier de gave om uit moeilijke posities terug te komen. Het maakt niet uit of dit op medisch, sportief of financieel vlak is. Het spreekwoord waar een wil is, is een weg lijkt voor hem te zijn geschreven.

Erik is al snel gesetteld in zijn nieuwe woning, een mooie locatie, alles gelijkvloers en helemaal ingericht zoals hij het graag wil. Bij Spot heef hij ook snel zijn draai weer gevonden, hij kan meteen aan de slag met een aantal leuke projecten. Doordat Erik zelf aan de basis heeft gestaan van de manier waarop Spot de VoIP projecten uitvoert, hoeft hij nauwelijks ingewerkt te worden. Zijn projectmanager is blij met het enthousiasme én de zelfstandigheid waarmee hij zijn werkzaamheden uitvoert. Nu alles weer op de rails is, kunnen we weer naar voren kijken en plannen maken hoe we verder gaan.

In december was Erik bezig om weer terug te keren bij de NTB, met als doel weer te worden opgenomen in de selectie. Aan de kant van de NTB, waren hiervoor voldoende mogelijkheden en zijn ook doelstellingen gemaakt. Om deze doelstellingen te kunnen realiseren, is Erik aan de slag te gaan met mensen uit onze gemeente die zich actief bezig houden met het begeleiden van topsporters bij het verwezenlijken van hun doelen. Deze gesprekken waren open en eerlijk, ook hier werden verwachtingen uitgesproken en duidelijke doelen gesteld. Een van de doelstellingen was om professioneel sporter te worden. Para-triathlon is een focus sport binnen NOC/NSF, als je dat goed wil doen, is het niet mogelijk nog een andere sport er naast te doen, of te werken. De route was met potlood uitgetekend en er was een goede basis om het concreet te maken.

Drie maanden verder liggen de kaarten compleet anders. Met name de problemen met de doorbloeding van zijn been hebben Erik aan het twijfelen gebracht over de haalbaarheid van zijn sportieve ambities. Hij is er zonder meer van overtuigd dat hij de mentale hardheid heeft om het te gaan doen, maar is bang dat op het moment suprême zijn been het zou kunnen laten afweten. In 2017 heeft hij de sprong gewaagd door te stoppen met werken en fulltime te gaan sporten. Nu is de vraag of hij bereid is zijn baan bij PSR en Spot op te geven om nóg een keer de sprong te wagen. De vraag is er een die eigenlijk voor iedere sporter hetzelfde is, ben ik op het einde sterk genoeg om het te gaan halen. Ook valide sporters hebben te maken met blessures en dergelijke, het wezenlijke verschil is dat bij para-sporters de extra onzekerheid van de beperking altijd een rol zal spelen.

Een uitspraak van professor Kerkhoffs is ineens weer actueel. “Erik, vergeet niet te leven.” We kijken met ons gezin terug op de afgelopen tijd. Is het falen als Erik besluit om op dit moment niet verder te gaan in het traject bij de NTB? Om de dooie donder niet! Er zijn bergen verzet in de afgelopen drie jaar, in de somberste dagen elkaar er weer bovenop geholpen en altijd met een open mind aan de slag gegaan met de mogelijkheden die op ons pad kwamen. Het enthousiasme van Erik is een inspiratiebron voor anderen geweest en er zijn zelfs mensen die, net als wijzelf, wegen zijn gaan bewandelen, waarvan ze het bestaan niet wisten.

Mensen vragen wel eens of we spijt hebben van het beoefenen van zo’n risicovolle sport, het antwoord daarop is volmondig nee! Als we de kans kregen deden we het zo opnieuw, maar als ik een keer in mijn leven op “undo” zou mogen klikken dan was dat op 15 mei 2016.

Erik besluit het NTB avontuur in de ijskast te zetten, en te gaan leven zonder sport in de hoofdrol. Hij schrijft zich wel in voor een para-triathlon in juli, helemaal niet sporten is een brug te ver.

Einde van deze episode.

« Gewijzigd: 09-06-2019 om 08:35:34 door Ben-Gunther »

     Reageer met citaat 
We zijn hiermee aan het einde van het verhaal, voor ons een bijzondere reis waarover we vaak al verteld hebben. Het doel is dit uiteindelijk te bundelen in boekvorm.

Ik sluit af waar we mee zijn begonnen, een couplet uit een van de liedjes die ons hebben geïnspireerd.

The Opposites

Slapeloze nachten
Lig alleen in bed
Denk alleen aan morgen
Mijn gedachten maakt me gek
M'n hoofd zit in de toekomst
Mijn lichaam in het nu
Starend naar de hemels, blijven dromen in de buurt

Pagina's: 1 ... 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47


Snelle navigatie: