Onder de vlag van de internationale Ironman organisatie werd gisteren een sprint triathlon gehouden in en om de gemeente Hoorn. 400 meter zwemmen in het Markermeer, 18 km fietsen in de omgeving en 4 km hardlopen door het centrum van de oude stad. In de aanloop van de wedstrijd regende het af en toe een beetje, is het wielerparcours straks droog, of wordt het uitkijken in de bochten. Volgens de weerberichten zou het allemaal net op tijd droog zijn. We spreken door hoe we het aanvliegen als het regent en maken ons er verder niet te druk om.
Erik wil gaan hardlopen met zijn orthese, maar heeft deze ook zo lang mogelijk nodig vóór de start, om te voorkomen dat hij al met pijn aan zijn enkel het water in gaat. Met de wedstrijdleiding spreekt hij af, dat zijn orthese vlak voor de start van het zwemmen nog naar de wisselzone mag worden gebracht, dit staat ongeveer gelijk aan het parc fermé in de motorsport en is normaal gesproken niet toegankelijk voor officials en deelnemers. Samen met een waarnemer van Ironman, breng ik vlak voor de start de orthese naar de wisselzone waarna we snel terugkeren om de start te kunnen zien.
Als de sporters het water in gaan, blijkt dat het deel waar gezwommen moet worden eigenlijk te ondiep is om een goede slag te kunnen maken. Omdat het water warm genoeg is, en het uittrekken van zijn wetsuit veel tijd kost heeft Erik ervoor gekozen om deze niet te dragen. Hierdoor heeft hij minder drijfvermogen in zijn benen en zit hij steeds aan de grond. Hier hebben veel andere zwemmers ook last van, deze lossen dat op door of te gaan lopen door het water of telkens te gaan staan en weer naar voren te duiken. Dit is voor Erik geen optie, dus maakt hij er het beste van.
Uiteindelijk is hij na 6.59 minuten het water uit en kan hij gaan beginnen aan het fietsen. Het is gelukkig droog, dus hoeft hij zich niet te veel zorgen te maken voor valpartijen en dergelijke. Het fietsen gaat redelijk, maar doordat hij laat gestart is bij het zwemmen, zijn de snelle mensen al uit beeld en is hij vooral bezig met het voorbij rijden van langzamer fietsers. Zijn linkerbeen protesteert ook regelmatig tijdens het fietsen, waardoor hij een flink deel van het parcours met kramp te maken heeft. In een open stuk met tegenwind kan hij meerijden met een andere fietser, op het moment dat ze weer uit de wind zijn wil Erik er voorbij omdat hij conditioneel genoeg over heeft. Meteen schiet de kramp weer in zijn been, waarna hij zich weer laat terugzakken en weer aansluit. Na 46.26 minuten is hij weer in de wisselzone.
Het lopen is de grootste uitdaging, in principe staat er een limiet van 30 minuten voor dit onderdeel. Omdat Erik een beperking aan zijn been heeft, heeft hij dispensatie voor dit onderdeel. Dat wil echter niet zeggen dat hij niet van plan is om zijn stinkende best te doen om binnen de limiet over de streep te komen. Astrid en ik zoeken een plekje op een paar honderd meter van de streep. We zitten tegen een half uur als we hem aan het begin van de straat zien lopen. Hij zit er behoorlijk doorheen, langs de kant wordt hij door het publiek aangemoedigd om door te gaan. Ik loop zijn kant op en spoor hem ook nog een keer aan. Het laatste stuk weet hij nog een beetje te versnellen, als hij over de streep komt, wordt hij door de speaker verwelkomt en gefeliciteerd. Hier is een man met een verhaal, zijn tijd over het lopen is 29.31 binnen de limiet!
Erik is behoorlijk gesloopt, niet zozeer conditioneel, maar vooral fysiek was het zwaar, teveel kramp in zijn linkerbeen. Toch was het meer dan de moeite waard, we gaan kijken hoe we dit beter kunnen trainen zonder het teveel te belasten. Het fietsen en lopen heeft hij in de kleuren van Tour du ALS gedaan, als eerbetoon aan Bert Hommersom. De vader van een van rijders waar ik mij heb samengewerkt bij Racen tegen Kanker en de man die Erik heeft geholpen bij zijn eerste wedstrijd in de 50cc. Bert is afgelopen week overleden als gevolg van deze slopende ziekte.