Zoals uit voorgaande posts blijkt de dood vaak aanleiding tot het opzetten van mooie en/of ontroerende muziek.
A Rainy Night In Soho door The Pogues is voor mij zo'n lied. Het overlijden van zanger en opper drinkebroer
Shane MacGowan heeft wel wat te weeg gebracht. Dit lied is eigenlijk een smartlap en kan er bijna tranen van in mijn ogen krijgen. Dat komt ook door het arrangent met blazers die het een Jazzy feel geven.
Over die blazers was wat onenigheid tussen MacGowan en de producer Elvis Costello. De zanger wilde een kornet/bugel en Costello een hobo. Shane kreeg zijn zin hoewel er later ook andere (in de Remaster) versies kwamen. Costello die 'schaakte' overigens vrij snel de bassiste vd band en trouwde met haar